Καλώς Ορίσατε

Στην ιστοσελίδα της I.M. Oδηγήτριας θα βρείτε όλες τις πληροφορίες που χρειάζεστε για το μοναστήρι αυτό της Παναγίας μας στα Αστερούσια Όρη της Κρήτης

Στο blog αυτό θα βρείτε άρθρα και ομιλίες που αφορούν διαχρονικά πνευματικά αλλά και επίκαιρα κοινωνικά θέματα που απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο .

Θα χαρούμε να καταθέσετε και τις δικές σας απόψεις (σαν σχόλια) στα θέματα που αναπτύσσουμε,
ώστε να εκμεταλλευτούμε προς όφελος την δυνατότητα επικοινωνίας που μας δίδει το διαδίκτυο .

Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ



Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ


Σεβασμιώτατε Άγιε Δέσποτα

Σεβαστοί Πατέρες και Αγαπητοί αδελφοί

Δοξάζω και ευχαριστώ τον Κύριόν μας και την Κυρία Θεοτόκο, που με αξίωσαν να βρίσκομαι κοντά σας, στην πνευματική αυτή εκδήλωση προς τιμήν της Παναγίας. Ευχαριστώ θερμά τον Σεβασμιώτατον Μητροπολίτη μας κ.κ Αμφιλόχιο και τους οργανωτές και συντελεστές της πνευματικής αυτής πανδαισίας, για την εξαιρετική τιμή που μου έκαναν, να με δεχτούν, να μιλήσω σχετικά με το Θείο και Ιερό πρόσωπο της Παναγίας μας. Νιώθω πολύ αδύναμος και ανάξιος για το έργο αυτό. Γι’ αυτό νομίζω ότι αρμόζει σε μένα, αυτό που λέγει ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης στο λόγο του, στην Κοίμηση της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου :

«Σε παρακαλώ να είσαι σπλαχνική σε εμάς Παρθένε, που δέχτηκες μέσα σου τον Θεό και γέννησες την ζωή, που ασχολούμαστε τολμηρά με πράγματα που ξεπερνούν τις δυνάμεις μας και διερευνούμε το βάθος των σχετικών με σένα απόκρυφων μυστηρίων και επιχειρούμε να κατανοήσουμε τα Θεία έργα που σε συνοδεύουν σύμφωνα με τον ακατανόητο βυθό των κριμάτων του Θεού..».

Οι Πατέρες και οι Υμνωδοί της Εκκλησίας μας, έχουν γράψει αμέτρητους ύμνους και εγκωμιαστικούς λόγους για την Παναγία μας, την μητέρα του Θεού, την πηγή της σωτηρίας μας, την αιτία της των πάντων Θεώσεως.
Όμως, όπως λέγει ο Άγιος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, Φιλόθεος Κόκκινος, στην ομιλία του, εις την Κοίμηση της Παναγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου… «Όλες οι ευχαριστίες και οι υμνολογίες μας στη βασίλισσα, δεν μπορούν να προσφέρουν τίποτα το άξιο προς την Θεοτόκο, ούτε στο ελάχιστο να αγγίξουν την δόξα της, διότι κάτι τέτοιο με πολύ δυσκολία κατορθώνουν μόνο οι Άγιοι Άγγελοι, οι λειτουργοί και αυτόπται και κοινωνοί της Θείας δόξης και λαμπρότητος. Ωστόσο, κατορθώνει να αποδώσει κατά τη δύναμή του (ο κάθε εγκωμιαστής), προς την Θεοτόκο, μόνο το κοινό χρέος του μακαρισμού, κατά την αψευδή πρόρρηση της. :
«Ιδού γάρ από του νύν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί, ότι εποίησέ μοι μεγαλεία ο δυνατός…»

Με την συναίσθηση αυτή, θα προσπαθήσω να πω λίγα λόγια, για την μεγάλη γιορτή της Παναγίας μας, της Κοίμησης και της εις ουρανούς μετάστασής της. Ο Δεκαπενταύγουστος, είναι μία από τις λαμπρότερες περιόδους για τους Ορθόδοξους Χριστιανούς. Είναι το δεύτερο Πάσχα, το Πάσχα του καλοκαιριού, όπως έχει καθιερωθεί δίκαια στη καρδιά του Ορθόδοξου γένους μας.
Σε ολόκληρη την Πατρίδα μας, στα νησιά, τις πόλεις, τα χωριά, στα Μοναστήρια και στα εξωκλήσια, συρρέει ο πιστός λαός να ψάλλει παρακλήσεις και ύμνους στην Παναγία, την Μεγάλη Μητέρα μας, να την ευχαριστήσει για τις πολλές ευεργεσίες της, να αποθέσει το βάρος των πολλών δυσχερειών και αμαρτιών και να ζητήσει την ίαση των νοσούντων και παρηγοριά των θλιβομένων.
Η Κοίμησης της Θεοτόκου, δεν είναι πένθιμη μέρα, αλλά χαρμόσυνος και λαμπροτάτη εορτή, διότι η Κοίμησή Της δεν ήταν θάνατος, αλλά μετάστασις στον Ουρανό κοντά στον Υιό Της. Όπως ο Κύριός μας, μετά την τριήμερο ταφή του, ανέστη και ανελήφθη στους Ουρανούς, έτσι και η Παναγία Μητέρα Του, έμεινε τρεις μέρες στον Τάφο και μετά ανέστη και ανελήφθη και κάθισε στα δεξιά Του, όπως είχε προφητεύσει ο Προφητάναξ Δαβίδ : «Παρέστη η Βασίλισσα εκ δεξιών σου».
Ο Ηλίας Μηνιάτης, γράφει σχετικά στο βιβλίο του «Διδαχές», τα εξής αξιομνημόνευτα:
.. «Εις την Αγιωτάτην Παρθένον όλα εστάθησαν υπέρ άνθρωπον. Εις τούτο μόνον έδειξε πως ήταν φύσεως ανθρωπίνης, διότι σήμερον φαίνεται πως είναι φύσεως θνητής. Αλλά και εις τούτο εφάνησαν τα προνόμια της Θείας Χάριτος. Διότι καθώς όταν η Πανάμωμος Μαρία συνέλαβεν, η σύλληψις εστάθη άσπορος και όταν εγέννησεν, η κύησις εστάθη αδιάφθορος, έτσι όταν απέθανεν, η νέκρωσις εστάθη αθάνατος. Δεν είναι θάνατος, όχι ετούτος, ωσάν εκείνος ο τύραννος του γένους μας, ο υιός της κατάρας και πατήρ της φθοράς, όπου εις το σκοτεινό του βασίλειον κρατεί αιχμάλωτον του Αδάμ την κληρονομίαν. Αυτός είναι ή ένας γλυκύς ύπνος, με τον οποίον ηθέλησεν η Πάναγνος Δέσποινα, ωσάν να αναπαυθή ολίγον εις το πέρας της επικήρου ταύτης ζωής, δια να αρχίση την οδόν εκείνης της ακηράτου, ή μία θαυμαστή έκστασις θείου έρωτος, εις την οποίαν, η μεν μακαριωτάτη εκείνη ψυχή, σπεύδουσα το ογληγορώτερον να φθάση προς τον ηγαπημένον θείον Υιόν, άφησε δι΄ολίγον το ομοδίαιτον σώμα. Και τούτο ομοίως, αιρόμενον υπό χερουβικού άρματος, ηκολούθησε τον αυτόν δρόμον και ανέβη δεδοξασμένον εις τους ουρανούς. Ιδέτε τον τάφον εις το χωρίον Γεθσημανή και θέλετε τον εύρει κενόν. Διατί τάφος δεν δύναται να χωρήση την Μητέρα της ζωής, το δοχείον της σεσαρκωμένης θεότητος, του οποίου τόπος αντάξιος είναι ο θρόνος της θείας δόξης. Και επάνω εις τοιούτον θρόνον εκ δεξιών του Βασιλέως Θεού, μεταστάσα η Μήτηρ του Θεού, κάθεται ως Βασίλισσα των ουρανίων και επιγείων, υπερτέρα πάσης κτίσεως. «Παρέστη η Βασίλισσα εκ δεξιών Σου». Βασίλισσα των επιγείων. Εις αυτήν αποδίδει τας δευτέρας μετά Θεόν λατρείας των πιστών η Εκκλησία, εις τους αχράντους αυτής πόδας ρίπτουσι τα σκήπτρα και διαδήματα, οι ευσεβείς βασιλείς. Αυτής τον υψηλόν θρόνον περικυκλώνουσι των Ορθοδόξων τα συστήματα. Και ποίος παρακαλεί υγείαν εις τας νόσους, ποίος απαλλαγήν εις τους κινδύνους, τούτος παρηγορίαν εις τας θλίψεις, εκείνος βοήθειαν εις τας συμφοράς, όλοι ζητούσιν έλεος από την πηγήν του ελέους. Και ο παρακαλών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει. Διατί ανεξάντλητον είναι το πέλαγος των χαρίτων, ακένωτος είναι η πηγή των αγαθών.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, στο λόγο του εις την Κοίμησιν Της Θεοτόκου λέγει :
«Η Θεομήτωρ είναι ο τόπος όλων των χαρίτων και πλήρωμα κάθε καλοκαγαθίας και εικόνα κάθε αγαθού και κάθε χρηστότητος, αφού είναι η μόνη που αξιώθηκε όλα τα χαρίσματα του Πνεύματος και μάλιστα η μόνη που έλαβε παράδοξα στα σπλάχνα της εκείνον στον οποίο βρίσκονται οι θησαυροί όλων των χαρισμάτων. Τώρα δε, με το θάνατό της, προχώρησε από εδώ προς την αθανασία και δικαία μετέστη και είναι συγκάτοικος με τον Υιόν στα υπερουράνια σκηνώματα και από εκεί επιστατεί με τις ακοίμητες προς αυτόν πρεσβείες, εξιλεώνοντας αυτόν προς όλους μας.
Είναι τόσο πολύ πλησιέστερη από τους πλησιάζοντας το Θεό, όχι μόνο από τους ανθρώπους, αλλά και από αυτές τις αγγελικές ιεραρχίες. «Τα Σεραφείμ στέκονταν γύρω του» (Ησαϊας 6,2) και ο Δαβίδ λέγει: «παρέστη η βασίλισσα στα δεξιά σου».
Βλέπετε τη διαφορά της στάσεως; Από αυτή μπορείτε να καταλάβετε και τη διαφορά της, κατά την αξία της τάξεως. Διότι τα Σεραφείμ ήταν γύρω από το Θεό, πλησίον δε στον ίδιο μόνο η βασίλισσα και μάλιστα δεξιά του.
Ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης, στο λόγο του, εις την Κοίμησιν της Υπεραγίας Θεοτόκου λέγει :
.. «Αρχή ζωής λοιπόν, είναι το σώμα της Θεοτόκου, καθώς δέχτηκε εντός του, όλο το πλήρωμα της Θεότητος, που είναι αρχή και αιτία της ζωής, το μεγάλης αξίας κειμήλιο της Παρθενίας, ο ανώτερος ουρανός, η γη που καλλιέργησε ο Θεός, η απαρχή της ανθρώπινης φύσης που θεώθηκε με τον Χριστό, το πανομοιότυπο εικόνισμα της πρώτης ωραιότητος, το κατοικητήριο των αρετών, ο θησαυρός που πάνω από κάθε λογική είναι άφθαρτος, το επίγειο παλάτιο του ουρανίου βασιλιά»…
Να δούμε τώρα πώς μας περιγράφει τα γεγονότα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ο Άγιος Νικόδημος, ο Αγιορείτης, στο Μέγα Συναξαριστή :
«Όταν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός θέλησε να παραλάβει μαζί του την Μητέρα του, τότε φανέρωσε σε αυτήν, πριν τρεις ημέρες, με τον αρχάγγελο Γαβριήλ την μετάστασή Της στους Ουρανούς. Όταν το έμαθε η Παναγία, χάρηκε, διότι φλεγόταν από τον πόθο να πάει κοντά στον Υιό της. Το πρώτο πράγμα που έκανε, ήταν να πάει στο Όρος των Ελαιών, όπως συνήθιζε, να προσευχηθεί. Κατά την ανάβασή της, έγινε θαύμα παράδοξο, διότι τα δέντρα έκλιναν την κορυφή τους και σαν έμψυχα και λογικά προσκύνησαν και απέδωσαν σεβασμό και τιμή στην Κυρία και Δέσποινα του κόσμου. Αφού η Πανάχραντος προσευχήθηκε αρκετά, επέστρεψε στο σπίτι Της και αφού ετοίμασε την νεκρική κλίνη Της, κάλεσε τους συγγενείς και τους γείτονές Της και τους ανήγγειλε την πληροφορία που Της έδωσε ο αρχάγγελος, περί της μετάστασής Της.
Μόλις το έμαθαν όλοι, θρηνούσαν και με φωνές σπαραχτικές, παρακαλούσαν την Δέσποινα, να μην τους αφήσει ορφανούς. Η Θεοτόκος τους βεβαίωσε ότι και μετά την μετάστασή Της εις τους Ουρανούς, θα φυλάσσει όχι μόνο αυτούς αλλά και όλο τον κόσμο. Τότε, ακούστηκε ήχος δυνατής βροντής και συγκεντρώθηκαν πολλά νέφη, τα οποία μετέφεραν από τα πέρατα της οικουμένης, τους αποστόλους και τους έφεραν στην οικία της Παναγίας . Μαζί με αυτούς ήρθε και ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης και ο Άγιος Ιερόθεος, επίσκοπος Αθηνών και άλλοι πολλοί ιεράρχες, μεταφερόμενοι «επί των νεφελών».
Όταν έμαθαν την αιτία της συνάξεώς τους, δηλαδή την μετάσταση της Θεοτόκου, όλοι θρηνούσαν και έβρεχαν με δάκρυα τα πρόσωπά τους, λέγοντας : «Σε, Δέσποινα βλέποντες εμείς ζώσα και διαμένουσα στον κόσμο, παρηγορούμεθα σαν να βλέπαμε τον Υιόν σου και Δεσπότη μας και Δάσκαλο. Επειδή τώρα μεταβαίνεις στα ουράνια, κοντά στον Υιόν σου και σε αποχωριζόμαστε, θρηνούμε και δακρύομεν, όπως βλέπεις». Τότε, η Θεοτόκος αποκρίθηκε προς αυτούς : «Ω φίλοι και μαθηταί του Υιού μου και Θεού, μη μεταβάλλετε εις πένθος και λύπην την χαράν μου, αλλά ενταφιάσατε το σώμα μου, καθώς εγώ θέλω το προετοιμάσει επί του νεκροκρέβατου». Όταν δε τελείωσε τα λόγια αυτά, έφτασε και ο θεσπέσιος Απόστολος Παύλος, το σκεύος της εκλογής, ο οποίος έπεσε στα πόδια της Θεοτόκου και την προσκύνησε και την εγκωμίασε με πολλά ουράνια εγκώμια, λέγοντας : «Χαίρε, ω Μήτερ της ζωής και του κηρύγματός μου η υπόθεσις, διότι εγώ παρόλο που δεν είδα σωματικά τον Υιόν Σου επί της γης, όμως βλέποντάς Σε, νόμιζα ότι βλέπω Εκείνον τον ίδιο».
Μετά, αφού τους αποχαιρέτησε όλους η Παναγία, σχημάτισε το Πανάχραντο σώμα Της στο νεκροκρέβατο, προσέφερε δεήσεις και ικεσίες στον Υιόν Της για την ειρήνη και σωτηρία όλου του κόσμου και παρέδωσε την ολόφωτο και πανάγια ψυχή της στα χέρια του Υιού και Θεού της.
Τότε, ο κορυφαίος των Αποστόλων Πέτρος, άρχισε να εκφωνεί στην Θεοτόκο επιτάφια εγκώμια και οι λοιποί Απόστολοι πήραν το νεκροκρέβατο, ψάλλοντας ύμνους και κρατώντας λαμπάδες, οδήγησαν το θεοδόχο σώμα της Θεομήτορος στον τάφο, στην Γεσθημανή. Ταυτόχρονα, θαύμα παράδοξο συνέβη. Ακούγονταν οι υμνωδίες των αγγέλων που γέμιζαν την ατμόσφαιρα συνοδεύοντας την νεκρική πομπή. Οι φθονεροί άρχοντες των Ιουδαίων, βλέποντας και ακούγοντας αυτά, μη υποφέροντας από τον φθόνο τους, παρακίνησαν μερικούς από τον λαό, να γκρεμίσουν στη γη το ιερό νεκροκρέβατο, με το Ιερό Σώμα της Θεοτόκου. Η Θεία Δίκη όμως πρόφτασε και τους τιμώρησε και τύφλωσε όλους αυτούς, εκ των οποίων ένας που τόλμησε να απλώσει τα χέρια του πάνω στο Σώμα της Παναγίας, του έκοψε τα χέρια η «σπάθη του αρχαγγέλου», που το συνόδευε.
Πίστεψαν τότε, με όλη την ψυχή τους και ζήτησαν συγχώρεση από την Θεοτόκο και αφού πήραν μικρό τεμάχιο από το ένδυμά Της το έβαλαν στους τυφλούς οφθαλμούς τους και θεραπεύτηκαν όλοι. Συγχρόνως θεραπεύτηκαν και από το πάθος της απιστίας.
Αφού έφτασαν στην Γεσθημανή οι Απόστολοι, ενταφίασαν το Σώμα της Θεοτόκου και παρέμειναν τρεις μέρες στον Πανάγιο Τάφο της ακούγοντας τις μελωδίες των Αγίων Αγγέλων. Επειδή κατά Θεία οικονομία ένας από τους Αποστόλους, ο Θωμάς κατά την παράδοση, δεν παραβρέθηκε στην κηδεία της Παναγίας, μεταφέρθηκε την τρίτη μέρα με σύννεφα στην Γεσθημανή. Στους ουρανούς, ενώ μεταφερόταν στα σύννεφα, συνάντησε την Παναγία να ανεβαίνει μέσα σε Ουράνιο φως και την ρώτησε : «Πού πηγαίνεις Παναγία;» και Εκείνη του απάντησε : «Πηγαίνω στον Υιό μου» και του έδωσε την Άγια Ζώνη της. Όταν έφτασε στη Γεσθημανή, βρήκε τους Αγίους Αποστόλους κοντά στον τάφο της Παναγίας και πληροφορήθηκε την Κοίμησή Της. Οι Άγιοι Απόστολοι αποφάσισαν λοιπόν, να ανοίξουν τον Πανάγιο Τάφο και να προσκυνήσει το Σώμα της Θεοτόκου και ο Απόστολος Θωμάς. Τότε εξεπλάγησαν όλοι, γιατί βρήκαν κενό τον τάφο. Υπήρχε μόνο η «Αγία Σινδόνη» της Παναγίας, αψευδής μαρτυρία και απόδειξη της Αναστάσεως και της εις τους ουρανούς μεταστάσεως της Θεοτόκου. Μέχρι σήμερα, έχει μείνει ο κενός τάφος της Παναγίας Ιερό Προσκύνημα για τους πιστούς μαζί με τον Πανάγιο Τάφο του Κυρίου και Υιού της.
Για τα γεγονότα της Κοιμήσεως Της Θεοτόκου, μας γράφει και ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης στο βιβλίο του : «Περί Θείων ονομάτων». Στο τρίτο κεφάλαιο του βιβλίου αυτού, λέγει γράφοντας προς τον Τιμόθεο .. «Κοντά σε αυτούς τους θεόληπτους ιεράρχες μας, όταν και εμείς όπως γνωρίζεις και εσύ ο ίδιος και πολλοί από τους αγίους αδελφούς μας, είχαμε συγκεντρωθεί ατενίζοντας το ζωαρχικό και θεοδόχο σώμα της Θεοτόκου. Ήταν μάλιστα παρών και ο Πέτρος, η υψηλότερη και σεβασμιότερη μορφή των θεολόγων. Έπειτα φάνηκε καλό, μετά το αντίκρισμα του θείου σώματος της Θεοτόκου, να υμνήσουν όλοι ανεξαιρέτως οι ιεράρχες, όσο μπορούσε ο καθένας, την παντοδύναμη καλοσύνη της φαινομενικής αδυναμίας της ύψιστης Θεότητας. Όλους όμως τους θεολόγους τους ξεπερνούσε ο Ιερόθεος, ο οποίος την υμνούσε βγαίνοντας από τον εαυτό του, ολόκληρος όντας σε έκσταση με ολόψυχη συμμετοχή, προς αυτά που έψαλλε. Και από όλους που τον άκουγαν και τον έβλεπαν και είτε τον ήξεραν είτε όχι, θεωρούνταν ότι είναι θεόληπτος και θείος υμνολόγος».
Στα θαυμαστά και υπερφυή γεγονότα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, έχουν γράψει και άλλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, όπως ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης, ο Άγιος Θεόδωρος Στουδίτης, ο Άγιος Φιλόθεος Κόκκινος, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο Άγιος Γερμανός, ο Δαμασκηνός ο Στουδίτης, ο Ηλίας Μηνιάτης, ο Μακάριος Σκορδίλης και πολλοί άλλοι οι οποίοι με λόγους, εγκώμια και ύμνους αποδίδουν τιμή και δόξα στη Βασίλισσα του Ουρανού και της γης.
Η Παναγία στις διάφορες πτυχές της κοινωνικής -εκκλησιαστικής και προσωπικής ζωής μας.

Α) Η Παναγία, ως πρέσβης και μεσίτης προς τον Θεό.

Η Θεοτόκος στα δεξιά του Υιού της, πρεσβεύει ακατάπαυστα για όλο το ανθρώπινο γένος. Ακόμη και από την επίγεια ζωή της, πλάι στις πολλές αρετές της, είχε την διαρκή προσευχή. Συχνά αρεσκόταν να πηγαίνει και να προσεύχεται στον Κήπο των Ελαιών, όπου προσευχόταν και ο Υιός Της. Αλλά και στην οικία της, την Αγία Σιών, προσευχόταν πολλές ώρες με γονυκλισίες και δεήσεις για όλο τον κόσμο. Ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης, γράφει σχετικά : «Αψευδέστατοι μάρτυρες των γονυκλησιών της Παναγίας είναι τα κοιλώματα στις πέτρες του πατώματος της οικίας της, όπου ολίγο ύπνο έδιδε στο σώμα της και τον περισσότερο χρόνο επιδιδόταν σε σωματικές ασκήσεις, γονυκλισίες και προσευχές..».
Ο Άγιος Φιλόθεος Κόκκινος, γράφει…
.. «Είναι ανάγκη όμως, να ομιλήσομε και να θαυμάσουμε και σε καμία περίπτωση να μην αφήσουμε ανεξέταστα το έντονο και εύτονο και την υπερβολική μέριμνά Της, όσον αφορά την προσευχή¨ εννοώ βέβαια, τόσο το πρακτικό και σωματικό μέρος των προσευχών Της, όσο και το θεωρητικό μέρος τους, το νοερό και μεταρσιωμένο, το οποίο από την φύσιν του ενώνει κατά τρόπο υπερφυή τον νού με τον Θεόν, δια της θείας ελλάμψεως, όσων βέβαια προσεύχονται καθαρά. Αλλά τα κατορθώματα της σωματικής προσευχής Της, ή καλύτερα την ασυναγώνιστη επιμέλειά Της για τις προσευχές και τους σωματικούς αγώνες Της κατά την διάρκειά τους, το μαρτυρούν από το ένα μέρος οι σκληροί κόμποι που σχηματίστηκαν στα γόνατά Της, από την συνεχή κλήση και στάση στο έδαφος της ιεράς και παρθενικής σαρκός Της¨ από το άλλο δε, φωνάζουν κραυγαλέα αυτά τα υπερφυή και μέγιστα αθλήματά Της, οι πλάκες που ήταν στρωμένες στο σπίτι Της στην Σιών, επάνω στις οποίες συχνά έκανε τις προσευχές και γονυκλισίες Της».
Εφόσον στην επίγεια ζωή της, έκανε τόσο αγώνα και δεήσεις, μετά την Κοίμησή Της, που βρίσκεται στα δεξιά του Υιού Της, διαρκώς πρεσβεύει για όλους τους ανθρώπους, για την συγχώρεση των αμαρτιών μας, την λύση των ποικίλων προβλημάτων μας, για την θεραπεία της ψυχής και του σώματός μας και κυρίως εξευμενίζει την δικαία οργή του Θεού για τα πολλά ανομήματα του κόσμου.
Στο ψυχωφελές βιβλίο «Αμαρτωλών Σωτηρία», του Αγαπίου μοναχού του Κρητός, αναφέρεται μια θαυμαστή οπτασία που είδε ένας πνευματικός αγιώτατος στα τέλη της ζωής του, που ο Κύριός μας ευμενίζεται επικαμπτόμενος στις ικεσίες της Μητρός Του.
Λέει λοιπόν, ότι ο ιερέας αυτός, είδε σε όραμα τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, καθεζόμενον επί Θρόνου μεγαλειότητος και εκ δεξιών αυτού η πανύμνητος Δέσποινα και πλήθος Αγγέλων. Διέταξε ο Κύριος ένα ισχυρό Άγγελο, να ηχήσει την φοβερή σάλπιγγα που κρατούσε, η οποία ήταν τόσον μεγάλη και εβγήκε από αυτής βροντώδης φωνή, οπού του φάνηκε πως έτρεμε όλος ο Κόσμος σαν φύλλο δένδρου. Σε λίγη ώρα έκανε νεύμα πάλι ο Κύριος προς τον Άγγελο, να σαλπίσει εκ δευτέρου την σάλπιγγα και υπάκουσε. Η δε πανάμωμος Μήτηρ του Ιησού γνωρίζουσα, ότι μετά τον τρίτον ήχο θα καταστρεφόταν όλος ο Κόσμος, σηκώθηκε από τον Θρόνο της, μαζί με όλους του Αγίους και προσέπεσε στους αχράντους πόδας του δικαίου Κριτού, ζητώντας Του να δώσει έλεος και διωρία καιρού στους αμαρτωλούς, να μετανοήσουν και να κλαύσουν για τις αμαρτίες τους. Ο δε Κύριος αποκρίθηκε : «Γνωρίζεις φιλτάτη μου Μητέρα, πόσας αισχρουργίας επιτέλεσε ο αχάριστος Κόσμος, και καθεκάστην εργάζεται. Λοιπόν δεν είναι πρέπον πλέον, ούτε δίκαιον να τους ελεήσω διότι όχι μόνον οι κοσμικοί άνδρες και γυναίκες, αλλά και οι Κληρικοί, και Μοναχοί μου κεντούν τα σπλάχνα, και με ξανασταυρώνουν, διότι εμίαναν το άγιον σχήμα και την Αγγελικήν διαγωγή με τας ασελγείας τους. Τότε πάλιν η Δέσποινα εδέετο εκτενέστερον, λέγουσα : «Τέκνον μου γλυκύτατον, επάκουσόν μου δια τα σπλάγχνα των οικτιρμών σου και δια τα άχραντα πάθη σου, οπού υπέμεινας δια τους αμαρτωλούς. Ο δε είπε : «Γινώσκεις, ω Μήτερ μου, ότι και άλλες πολλές φορές με τας δεήσεις και ικεσίας σου ιλάρυνες την δικαίαν μου αγανάκτηση και δεν με άφησες να κάμω την πρέπουσα κρίσιν, όμως οι άνθρωποι δεν εκαλλιτέρευσαν από την προτέραν κακία και πονηρία τους, αλλά μάλλον χειρότεροι έγιναν, καταφρονούντες τον Σταυρόν και το Πάθος μου. Οι ηγεμόνες και προεστοί τυραννούν με αναισχυντίαν το λαό και μιαίνουν τους ιερούς νόμους με την ασελγή ζωή τους. Ο κοινός λαός πάλι αθετεί δια παντός, και καταφρονεί τας εντολάς μου, επιτελών τα σαρκικά του θελήματα, πορνείας, φονικά, αδικίας, και άλλα αισχρά και θανάσιμα ανομήματα. Τότε λέγει η Δέσποινα : «Όλα ταύτα είναι αλήθεια γλυκύτατον Τέκνον μου, αλλά δέομαί σου, με την άπειρον ευσπλαχνίαν σου, να τους στείλης το φώς της Χάρης Σου, να γνωρίσουν την ζημία τους και να μετανοήσουν για να τύχουν αφέσεως. Ναι πολυέλλε Κύριε, επάκουσόν μου και πλήρωσον την αίτησιν ταύτην όχι γιατί τους αξίζει (είναι ανάξιοι ελέους και συγχωρήσεως ) αλλά δια την αγάπη εμού και πάντων σου των Αγίων τούτων, όπου έχυσαν δια όνομά σου το αίμα τους, και παρέδωσαν εις διαφόρους θανάτους τας σάρκας τους, και καταφρόνησαν πάσας του Κόσμου τας ηδονάς, δια να έχουν την αγάπη σου. Λοιπόν επάκουσον ελεήμων της ημετέρας δεήσεως».
Τότε όλοι οι Άγιοι προσκύνησαν με την Παναγία, δεόμενοι του Κυρίου να κάνει έλεος. Τότε ο πανοικτίρμων Κριτής, απεκρίθη με γαληνόν πρόσωπον: «Με νίκησες , Μήτερ μου, με την ικεσία σου και εσείς άγιοι φίλοι μου με τις πρεσβείες σας μετατρέψατε τον θυμό μου σε έλεος. Θα στείλω λοιπόν πάλι στον κόσμο δασκάλους και κήρυκες, να διδάξουν και να διορθώσουν τους αμαρτάνοντες». Αφού είπε αυτά ο Δεσπότης, τελείωσε το όραμα, το οποίο διηγήθηκε ο Άγιος αυτός πνευματικός σε όλους τους αδερφούς του κοινοβίου και για να επιβεβαιωθεί ότι ήταν αληθινή η οπτασία, είπε σε πολλούς από τους παριστάμενους, τα απόκρυφα αμαρτήματά τους, κατ’ ιδίαν, που τα φανέρωσε και τα αποκάλυψε ο Κύριος, να τους τα πει για να διορθωθούν. Αμέσως μετά, ο όσιος, παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Θεού.
Από τις συγκλονιστικές αυτές αποκαλύψεις βλέπουμε το μέγεθος της φιλανθρωπίας και μακροθυμίας του Θεού, χάρις στις πρεσβείες και ικεσίες της Παναγίας και των Αγίων μας.

Β) Η Παναγία σε σχέση με τη σωτηρία της ψυχής μας -Ορθή Πίστη-Αιρέσεις.
Η Υπεραγία Θεοτόκος ως Μητέρα και προστάτης μας, μας βοηθάει σε όλα τα προβλήματα και δυσκολίες της ζωής μας και φυσικά ενδιαφέρεται και πρεσβεύει για την σωτηρία της ψυχής μας, για το οποίο είναι απαραίτητη η ορθή πίστη και η βιοτή με υπακοή στις εντολές του Θεού.
Οι Αιρέσεις είναι μια μάστιγα που αντιστρατεύεται τη σωτηρία μας και κατευθύνονται από τον Διάβολο και οι περισσότερες εχθρεύονται και πολεμούν την Θεοτόκο .
Η Παναγία έχει δείξει με πολλά σημεία και θαύματα, ότι αποστρέφεται τις αιρέσεις, αλλά ενδιαφέρεται για την μετάνοια και επιστροφή των αιρετικών στην Ορθή πίστη.
1) Περιστατικό σχετικά με την αίρεση του Μονοφυσιτισμού
Ένα περιστατικό στο Γεροντικό, την εποχή που ταλαιπωρούσε και αναστάτωνε την εκκλησία η αίρεση του Μονοφυσιτισμού, λέει για έναν Ασκητή που είχε πολλή αρετή και άσκηση. Του είχαν δώσει ένα βιβλίο των αιρετικών (Μονοφυσιτών), το οποίο είχε στο κελί του. Μία μέρα, καθώς προσευχόταν βλέπει την Κυρία Θεοτόκο μέσα σε ουράνια δόξα, έξω από το κελί του. Έπεσε αμέσως στα πόδια Της και την προσκύνησε και της ζήτησε να μπει στο κελί του να το ευλογήσει. Η Παναγία αποκρίθηκε: «Δεν μπορώ να μπω, διότι μέσα έχεις τον εχθρό του Υιού μου», και αμέσως χάθηκε. Τότε ο γέροντας κατάλαβε ότι το βιβλίο αυτό των αιρετικών, ήταν εχθρός του Κυρίου μας και εμπόδιζε την χάρη του Θεού και της Παναγίας να τον επισκεφτεί και αμέσως το κατέστρεψε.

2) Διηγήσεις σχετικά με τον Άγιο Γρηγόριο Νεοκαισαρείας.
Προσευχόμενος ο Άγιος μία νύχτα, του παρουσιάστηκε μέσα σε θεία λάμψη η Παναγία με τον Αγ. Ιωάννη τον Ευαγγελιστή και πήγαν να του διδάξουν την Ορθόδοξη ομολογία της πίστης, διότι τον καιρό εκείνο υπήρχαν πολλοί αιρετικοί και πλανούσαν πολλούς. Και τότε έγραψε ο μέγας αυτός Άγιος, την Ομολογία της Ορθοδόξου πίστεώς μας, όπως τον φώτισε η Παναγία και τον δίδαξε ο Απόστολος Ιωάννης και παρέδωσε αυτή στην Αγία του Χριστού και Καθολική Εκκλησία, όπως γράφει στο βίο του ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης. Και, έλαβε όχι μόνο αυτή την χάρη από την Θεομήτορα ο πιστός και ευγνώμων δούλος της (Αγ. Γρηγόριος), αλλά και την θαυματουργική δύναμη και εκτέλεσε πολλά θαύματα με την βοήθεια της Παντοδυνάμου Δέσποινας.
3)Ένα άλλο σπουδαίο θαύμα της Θεοτόκου που αναφέρεται στην «Αμαρτωλών Σωτηρία» είναι το εξής. Στα μέρη της Συρίας ζούσε ένας ενάρετος και Άγιος ερημίτης (ονόματι Παρθένιος), ο οποίος πήγαινε συχνά στο Όρος Σινά και προσκυνούσε την Αγία Βάτο, ενθυμούμενος το θαύμα που είχε γίνει εκεί, εις τύπον της Αειπαρθένου Μαρίας. Μία φορά λοιπόν, περνώντας από την Ερυθρά Θάλασσα, είδε στον αιγιαλό νεκρόν άγνωστο και λυπούμενος στο θέαμα αυτό, έκανε δέηση θερμοτάτη προς τον Κύριο δια πρεσβειών της Δεσποίνης ημών Θεοτόκου, υπέρ των νεκρών. Και, καθώς προσήυχετο, βλέπει τον νεκρό να ανίσταται και τον προσκύνησε και του είπε : « Σε ευχαριστώ άγιε του Θεού, διότι η πολλή ευλάβεια και αγάπη που έχεις στο Θεό και την Αειπάρθενο Μητέρα του, δεν ωφελεί μόνο εσένα, αλλά και πολλοί ελυτρώθηκαν από ψυχικό θάνατο και εξόχως εγώ, ο ανάξιος.
Εγώ ήμουν στην αίρεση του ασεβεστάτου Νεστορίου (δηλ.Νεστοριανός) και όταν άκουγα να λέγεται το όνομα της Κυρίας Θεοτόκου θύμωνα και θεωρούσα μεγάλο ανόμημα να λέγεται μία γυναίκα Θεοτόκος. Κάποτε που πήγαινα στα Ιεροσόλυμα, δια θαλάσσης, στο πλοίο που ταξίδευα έτυχε ένας ευλαβής χριστιανός και όταν έμαθε ότι ήμουν Νεστοριανός, με νουθετούσε να αφήσω την αίρεση. Εγώ φιλονικούσα μαζί του και αντιδρούσα και ήρθαμε σε σύγκρουση. Παλεύοντας, πέσαμε και οι δύο στη θάλασσα και πήγαμε στο βυθό. Τότε παρουσιάστηκε μία ένδοξος και φωτοφόρος γυναίκα και πήρε τον άλλο από το χέρι και είπε : «Επειδή είσαι φίλος μου και θυσιάστηκες για μένα, δεν σε αφήνω να πνιγείς, αλλά θα σε πάω να προσκυνήσεις τον Πανάγιο Τάφο του Υιού μου, όπως επιθυμείς και μετά τρία χρόνια θα σε πάρω στην Ουράνια Βασιλεία». Τότε, στράφηκε και σε μένα η Δέσποινα και μου είπε : «Πήγαινε εσύ ανόητε στην αιώνια κόλαση μαζί με τον αιρεσιάρχη Νεστόριο και όλους τους άλλους που δεν με ομολογούν σαν Θεοτόκο και αρνούνται τη Θεία σάρκωση του Υιού μου».
Μόλις έφυγε η Παναγία με τον πιστό χριστιανό, πήραν την άθλια ψυχή μου σκοτεινοί δαίμονες και την πήγαν στην κόλαση. Εκεί είδα πλήθος ψυχών που βασανιζόταν και αναθεμάτιζαν τον Νεστόριο που ήταν η αιτία της καταδίκης τους. Ξαφνικά, παρουσιάστηκε η Υπερένδοξος εκείνη Γυναίκα και μου είπε: « Σε βγάζω από την κόλαση αυτή που είσαι, χάρις στην δέηση του δούλου μου Παρθενίου και πες του να μην κάνει πλέον δέηση για τους εχθρούς μου. Και, εσύ να κηρύξεις παντού την κόλαση που έχουν οι Νεστοριανοί». Μόλις άκουσα αυτά τα λόγια, επέστρεψε στο σώμα το πνεύμα μου και αναστήθηκα. Σε ευχαριστώ λοιπόν, Άγιε του Θεού και σε παρακαλώ να με μυρώσεις (με το Άγιο Μύρο), διότι αρνούμαι την αίρεση του Νεστορίου και ομολογώ την Αειπάρθενο Μαρία αληθή Θεοτόκο. Ο Όσιος όταν άκουσε αυτά χάρηκε πολύ και με πήρε μαζί του στα Ιεροσόλυμα, όπου βρήκαμε τον άλλο διασωθέντα και πήγαμε οι τρείς μαζί στην έρημο, όπου ζήσαμε με αγώνες και άσκηση μέχρι το τέλος της ζωής μας.
4)Μία από τις πολλές αιρέσεις που πλανούν σήμερα τους ανθρώπους είναι η αίρεση των Πεντηκοστιανών, που απορρίπτουν τα μυστήρια της Εκκλησίας, την Παναγία και τους Αγίους. Ισχυρίζονται ότι έχουν το χάρισμα της γλωσσολαλιάς. Δηλαδή, ότι λαμβάνουν το Άγιο Πνεύμα και ομιλούν σε διάφορες γλώσσες.
Κάποτε πήγε σε μία σύναξη Πεντηκοστιανών ένας ευσεβής χριστιανός, να γνωρίσει από κοντά τους αιρετικούς αυτούς. Είδε λοιπόν στη σύναξη αυτή μια γυναίκα να μιλάει σε άλλη γλώσσα, που δεν καταλάβαινε. Υποτίθεται, ότι με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος έλαβε χάρισμα της γλωσσολαλιάς. Ο πιστός αυτός, με ένα κασσετοφωνάκι έγραψε αυτά που έλεγε η γυναίκα αυτή και διαπίστωσε με μεγάλη έκπληξη, ότι η γυναίκα αυτή μιλούσε στα Αραβικά και έλεγε βλασφημίες στην Παναγία. Έτσι, αποδείχτηκε ότι αντί για το Άγιο Πνεύμα που ισχυρίζονται οι Πεντηκοστιανοί ότι λαμβάνουν, τους κυριεύουν πονηρά πνεύματα. Εξάλλου, όλες οι αιρέσεις έχουν αρχηγό και εμπνευστή τον Διάβολο.

Νεκραναστάσεις προς Μετάνοια

Α). Ήταν μία γυναίκα παντρεμένη, ενάρετη και θεοσεβής. Δεν έλειπε από την εκκλησία, έκανε πολλές ελεημοσύνες, νήστευε και κατόρθωνε πολλές άλλες αρετές. Μόνο ένα σοβαρό αμάρτημα έπραξε και δεν εξομολογήθηκε από ντροπή. Πολλές φορές πήγαινε στον πνευματικό και έλεγε τα άλλα αμαρτήματα, αλλά αυτό ντρεπόταν να το πει. Ευλαβούταν πολύ την Παναγία και προσευχόταν πολλές φορές μπροστά στην εικόνα της και παρακαλούσε να της συγχωρήσει αυτό το ανόμημα. Τέλος, πέθανε χωρίς να εξομολογηθεί αυτή την αμαρτία. Καθώς όμως την έψαλαν στην Εκκλησία αναστήθηκε, ανακάθισε στο φέρετρο και είπε : «Μεγάλη η δύναμή Σου Αειμακάριστε Δέσποινα» και ζήτησε να της φέρουν τον Πνευματικό και εξομολογήθηκε το κρυφό αμάρτημά της. Στη συνέχεια, είπε: «Εγώ, η ταλαίπωρη από ντροπή δεν εξομολογήθηκα μία αμαρτία που έκανα, για την οποία έκανα κάθε μέρα δέηση στην Κυρία Θεοτόκο να μου κάμει έλεος και να μην με κολάσει για την αμαρτία αυτή. Όταν όμως πέθανα και χωρίστηκε η άθλιά μου ψυχή από το σώμα, με άρπαξαν οι δαίμονες, σαν άγριοι λύκοι και χαίροντες, με κορόιδευαν για την ανεξομολόγητη αμαρτία μου και με οδήγησαν στην κόλαση».
Ξαφνικά, παρουσιάστηκε η Βασίλισσα των Αγγέλων, που έλαμπε περισσότερο από τον Ήλιο και με πήρε από τα χέρια των μιαρών δαιμόνων και μου είπε: «Θα σε πάω στο δίκαιο Κριτή, να σε κρίνει η ευσπλαχνία του. Μη φοβάσαι κόρη μου, εγώ θα είμαι βοηθός σου». Πήγαμε στον Δεσπότη Χριστό, που καθόταν στο θρόνο της μεγαλειότητος. Με αντίκρισε όμως με θυμό και οργή και αποφάσισε για την αιώνιο κόλαση. Τότε, η Πανύμνητος Δέσποινα με πολλή ταπείνωση είπε στον Υιό της : «Δέομαι και ικετεύω την αγαθότητά Σου, πολυεύσπλαχνε Υιέ και Θεέ μου, διά τους οικτιρμούς σου και το Πανάγιο Αίμα που έχυσες για τους αμαρτωλούς, συγχώρησε την ψυχή αυτή, διότι γνωρίζεις πόση ευλάβεια είχε σε μένα και πόσα δάκρυα έχυσε μπροστά στην εικόνα μου, πενθούσα την αμαρτία της». Ο δε Κύριος, αποκρίθηκε : «Ξέρεις αγαπημένη μου Μητέρα ότι κανένας δεν μπορεί να σωθεί, χωρίς το μυστήριο της Εξομολόγησης, το οποίο αυτή καταφρόνησε και δεν είπε την αμαρτία της και τώρα δεν είναι δυνατόν να την συγχωρέσω, διότι στον Άδη, δεν υπάρχει μετάνοια». Η δε Δέσποινα είπε: «Αλήθεια, Υιέ μου γλυκύτατε, κανένας δεν μπορεί να σωθεί χωρίς την εξομολόγηση, αλλά εσύ που δεσπόζεις τα πάντα, σου δέομαι, να ενθυμηθείς τις πολλές αγαθοεργίες που έκανε και την υπερβάλλουσα αγάπη και πίστη που είχε σε μένα. Και, δείξε την άπειρη ευσπλαχνία σου, να μην την κολάσεις». Ο δε Κύριος είπε : «Για να μην σε λυπήσω Μητέρα μου, θα την επιστρέψω στην ζωή, να ομολογήσει την αμαρτία της και με το μυστήριο της εξομολόγησης να πάρει την συγχώρεση».
Μόλις είπε αυτά ο Δεσπότης, αμέσως ο Άγγελος φύλακάς μου με επανέφερε στη ζωή, όπως βλέπετε, και σε λίγο θα αποθάνω πάλι. Σας παρακαλώ όλους, συγγενείς και φίλους, αφήστε τα δάκρυα και τους θρήνους, διότι με αυτά δεν μου δίνεται καμιά ωφέλεια. Μόνο λειτουργίες, όσες περισσότερες μπορείτε να μου κάνετε και ελεημοσύνες. Και εσείς να προσέχετε να μην αμαρτάνετε και όταν κάπου σφάλετε, να εξομολογήστε με ειλικρίνεια για όλα τα αμαρτήματά σας. Όταν τέλειωσε τα λόγια της αυτά, παρέδωσε το πνεύμα της στο Θεό.

Β). Ένα παρόμοιο περιστατικό συνέβη σε ένα ιερέα, που είχε πολύ ευλάβεια και αγάπη στην Θεοτόκο και διαρκώς όπου βρισκόταν έλεγε τους χαιρετισμούς της Παναγίας. Κάποτε όμως, από συνεργεία του διαβόλου και αμέλεια δική του, έπεσε στη μοιχεία. Γυρνώντας στο σπίτι του από τον τόπο της αμαρτίας, έλεγε κατά την συνήθειά του, τους χαιρετισμούς της Παναγίας. Περνώντας από ένα ποτάμι, παρασύρθηκε από το ρεύμα και πνίγηκε. Αμέσως οι δαίμονες πήραν την ψυχή του να την οδηγήσουν στην Κόλαση. Ξαφνικά, παρουσιάστηκε η Κυρία Θεοτόκος και πήρε την ψυχή από τα χέρια τους, οι οποίοι διαμαρτύρονταν και έλεγαν ότι είναι αδικία μεγάλη να μας πάρεις αυτή την ψυχή, που έπεσε στο βαρύτατο αμάρτημα της μοιχείας και τώρα είναι δική μας. Η Θεοτόκος τους είπε : «Την ώρα που απέθανε, έλεγε τους χαιρετισμούς μου και για την αγάπη και ευλάβεια που είχε σε μένα θα επιστρέψει στη ζωή, να μετανοήσει και να αποφύγει την Κόλαση», όπως πράγματι και έγινε.

ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ-ΜΑΓΕΙΑ

Ο Σατανισμός, είναι ίσως η μεγαλύτερη πτώση και πλάνη του ανθρώπου και ιδιαίτερα του χριστιανού . Δυστυχώς στις μέρες μας, υπάρχει έξαρση του Σατανισμού-Μαγείας. Χιλιάδες μάγοι, μέντιουμ, αστρολόγοι, πνευματιστές κλπ, παραπλανούν και εξαπατούν αφελείς και ολιγόπιστους και τους οδηγούν σε οικονομική και πνευματική εξαθλίωση. Με τα σατανικά έργα και βιβλία ,ιδιαίτερα τα παιδικά (Χάρυ Πόττερ, θρίλερ, ροκ μουσική κλπ.) παρασύρουν στα δίκτυα της μαγείας και σατανισμού πολλούς νέους
Οι χριστιανοί δεν πρέπει να φοβούνται τις μαγείες και τους σατανιστές, που όπως θα φανεί από το παρακάτω παράδειγμα, είναι οικτρά θύματα του διαβόλου και υποφέρουν τα πάνδεινα ψυχικά και σωματικά, διότι υπογράφουν συμφωνία με το Σατανά, να τους εξουσιάζει και να τους έχει συνεργάτες του στο καταστροφικό έργο του. Και, αν δεν μετανοήσουν και ξεφύγουν από τα δίχτυα του στην παρούσα ζωή, οδηγούνται στην αιώνια κόλαση.
Αναφέρεται στην «ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ», το εξής περιστατικό. Στα μέρη της Ιταλίας, ζούσε ένας πλούσιος άρχοντας, με το όνομα Κάρολος, που έκανε ζωή άσωτη με σαρκικές απολαύσεις και ηδονές και έτσι κατασπατάλησε τον πλούτο του και πτώχευσε. Μέσα στην λύπη του, σκέφτηκε να πάει σε ένα μάγο να τον βοηθήσει να πλουτίσει, με την δύναμη του διαβόλου. Πηγαίνοντας, τον συνάντησε ο σατανάς, με την μορφή στρατιώτη και του είπε : «Εγώ είμαι αυτός που ψάχνεις και αν θέλεις να μου κάνεις ομολογία γραμμένη με το αίμα σου, ότι συντάσσεσαι με μένα και αρνείσαι την πίστη σου, θα σου δώσω όλες τις απολαύσεις του κόσμου και όσα αγαθά θέλεις. Εκείνος ο ταλαίπωρος μεθυσμένος από τον έρωτα της φιληδονίας, δέχτηκε και έγραψε με το αίμα του (όπως κάνουν και οι σατανιστές), τα αντίθετα του βαπτίσματος. Δηλαδή, ότι αποτάσσεται τον Χριστό και συντάσσεται με τον διάβολο. Τότε του έδωσε, όπως υποσχέθηκε πολλά υλικά αγαθά και ηδονές και τον ακολουθούσε πάντα με την μορφή του στρατιώτη και τον υπηρετούσε στα θελήματα και τις επιθυμίες του.
Μία μέρα που περνούσαν από μία εκκλησία, έστρεψε ο ταλαίπωρος τα μάτια του και είδε την εικόνα της Θεοτόκου, αισθανόμενος τα ανομήματά του και την άρνηση της πίστης του, και αναστέναξε βαριά και πόνεσε η καρδιά του. Τότε, ο δαίμονας εξαγριώθηκε και τον χτύπησε πολύ με την ράβδο και είπε: «Πρόσεξε, μην τολμήσεις να κοιτάξεις ξανά την εικόνα της Παρθένου Μαρίας, διότι μου έχει κάνει πολλές ζημιές και πολλούς έχει πάρει από τα χέρια μου. Γι’ αυτό, αν σε ξαναδώ να στρέψεις τα μάτια σου σ’ αυτή, θα σου δώσω σκληρότατο θάνατο και θα χάσεις τις απολαύσεις που έχεις και θα πάρω την ψυχή σου στην αιώνια Κόλαση». Όταν άκουσε αυτά ο άθλιος, έγινε περίλυπος και πόνεσε η ψυχή του, όχι τόσο από τις πληγές του σώματος που του έκανε με τα χτυπήματα ο δαίμονας, όσο για το θάνατο της ψυχής του, που προκάλεσε με την άρνηση του Χριστού. Σκέφτηκε όμως ότι, όπως ομολόγησε ο ίδιος ο εχθρός, η Παναγία πήρε πολλούς αμαρτωλούς από τα χέρια του, έτσι ίσως και εμένα να σπλαχνισθεί η χάρης Της, σαν Μητέρα του Θεού του Παντελεήμονος.
Έτσι, μία μέρα που περνούσαν έξω από μία άλλη εκκλησία και είδε την πόρτα ανοικτή, έτρεξε και μπήκε μέσα και έπεσε στα γόνατα μπροστά στην εικόνα της Θεοτόκου. Χτυπούσε το στήθος του και με αναστεναγμούς και δάκρυα παρακαλούσε την Παναγία να τον δεχτεί και να του δώσει συγχώρηση. Ο εχθρός έξω από το Ναό έκανε πολλή ταραχή και σύγχυση και μετά από αρκετή ώρα φώναξε με κραυγές : «εγώ φεύγω, γιατί με διώχνει η δύναμη της Παρθένου Μαρίας, όμως κρατώ το χειρόγραφο που μου υπόγραψες και θα ζητήσω την ψυχή σου από το δίκαιο κριτή». Τότε, ο Κάρολος συνέχισε να προσεύχεται με περισσότερα δάκρυα και στεναγμούς και ζητούσε από την Μητέρα του Θεού ελεημοσύνη και άφεση. Έμεινε τρία μερόνυχτα στο ναό, προσευχόμενος με πόνο και εξομολογήθηκε όλες τις αμαρτίες του. Την Τρίτη μέρα, του παρουσιάστηκε η Υπεραγία Θεοτόκος, η οποία το ήλεγξε για την άρνηση και προδοσία την πίστης του. Ο δε Κάρολος, με ταπείνωση και δάκρυα, παρακαλούσε : «Ω, υπερένδοξη Μητέρα του Θεού, συγχώρεσε με τον αμαρτωλό, όπως ο Υιός Σου συγχώρεσε το ληστή, την πόρνη και τον άσωτο. Ο Υιός Σου για μας τους αμαρτωλούς σταυρώθηκε και με τις πρεσβείες σου έχει σώσει αμέτρητο πλήθος αμαρτωλών. Σου δέομαι, σπλαχνίσου με Δέσποινα και μεσίτευσε στον Υιό Σου να με συγχωρέσει». Τότε του λέει η Παναγία: «Επειδή μίσησες την ανομία σου και μετανόησες με όλη την καρδιά σου, σε δέχομαι και σε συγχωρώ, αλλά πρόσεξε μη φανείς αχάριστος στη μεγάλη αυτή δωρεά, αλλά να δείξεις έργα άξια μετανοίας».
Αυτός δε, αφού ευχαρίστησε με δάκρυα ευγνωμοσύνης την Θεοτόκο, της ζήτησε να αποσπάσει από τον εχθρό το πονηρό εκείνο χειρόγραφο, με το οποίο τον φοβέριζε διαρκώς, ότι θα πάρει την ψυχή του. Πράγματι, σε λίγο βρέθηκε το χειρόγραφο στα χέρια του και άκουσε κραυγές και διαμαρτυρίες από το δαίμονα στην Παναγία, ότι τους αδίκησε και τους πήρε το χειρόγραφο αυτό.
Από τα λίγα παραδείγματα αυτά, φαίνεται η δύναμη της πρεσβείας και μεσιτείας της Θεοτόκου, στον Υιό της, για όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα για τους μετανοημένους αμαρτωλούς. Αλλά και η μεγάλη αγάπη και στοργική φροντίδα της, για όλα τα προβλήματα της ζωής μας και για την σωτηρία της ψυχής μας.
Να μου επιτρέψετε αφού σας ευχαριστήσω θερμά, να κλείσω την πενιχρή ομιλία μου με την δέηση του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά, από το λόγο του στην Κοίμηση της Θεοτόκου :

«Ω Παρθένε θεία και τώρα ουράνια, πώς να περιγράψω όλα σου τα προσόντα; Πώς να σε δοξάσω, το θησαυρό της δόξας; Εσένα και η μνήμη μόνο, αγιάζει αυτόν που την χρησιμοποιεί.
Μετάδωσε πλούσια λοιπόν τα χαρίσματά σου, Δέσποινα, δώσε τη λύση των δεινών μας, μετάτρεψε όλα προς το καλύτερο με τη δύναμή σου, δίδοντας τη χάρη σου για να δοξάζουμε το προαιώνιο Λόγο που σαρκώθηκε από σένα για μας, μαζί με τον άναρχο Πατέρα και το ζωοποιό Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και στους ατελεύτητους αιώνες. Γένοιτο..». Αμήν


• Αρχιμανδρίτης Παρθένιος Ηγούμενος. Ιεράς Σταυροπηγιακής Μονής Οδηγήτριας

(Η ομιλία έγινε σε εκδήλωση στην Ιερά Μητρόπολη Κισσάμου και Σελίνου στη Κίσσαμο Χανίων στις 9-Αυγούστου-2009.

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2008

«Ο ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΑΣΤΕΡΟΥΣΙΑ»

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΣΤΟ 2Ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΜΕΣΑΡΑΣ

«Ο ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΑΣΤΕΡΟΥΣΙΑ»
ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΟΡΑ
Τα Αστερούσια, μια από τις σπουδαιότερες κοιτίδες του χριστιανισμού και του μοναχισμού στην Κρήτη, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως το « Άγιον Όρος της Κρήτης».
Ένας όρμος των Αστερουσίων, οι Καλοί Λιμένες, ήταν ο πρώτος σταθμός του Αποστόλου Παύλου, όπου δίδαξε για πρώτη φορά το χριστιανισμό γύρω στα 60 μ. Χ. κατευθυνόμενος δέσμιος προς τη Ρώμη. Ήταν η πρώτη επίσημη είσοδος του χριστιανισμού στο νησί μας. Ο πρωτοκορυφαίος Απόστολος των Εθνών ήλθε για δεύτερη φορά στην Κρήτη το 63 μ.Χ. και οργάνωσε την εκκλησία τοποθετώντας ως πρώτο επίσκοπο Κρήτης τον εκλεκτό συνεργάτη του Απόστολο Τίτο, με έδρα τη Γόρτυνα.
Αλλά και όσον αφορά το Μοναχισμό, τα Αστερούσια είναι από τα πρώτα μέρη που κατοικήθηκαν από μοναχούς και ερημίτες.
Η μορφολογία του εδάφους και οι κλιματολογικές συνθήκες των Αστερουσίων καθιστούσαν τον τόπο αυτό ιδανικό για την άνθηση του Μοναχισμού και ιδιαίτερα του Ασκητισμού.


Η συγκεκριμένη περιοχή μακριά από πόλεις και χωριά, γεμάτη από σπηλιές , φαράγγια και απόμερα μέρη προσφερόταν στους ασκητές και τους ερημίτες.

Σύμφωνα με την παράδοση, έζησαν εδώ πολλοί ερημίτες κατά τη διάρκεια των διωγμών κατά τους πρώτους αιώνες μ.Χ.

Α΄ Βυζαντινή περίοδο (330- 824 μ.χ).

Οι ελάχιστες πληροφορίες που διαθέτουμε ενισχύουν την άποψη ότι τα Αστερούσια ήταν σημαντικό κέντρο της Ορθοδοξίας. Η περιοχή βρισκόταν σε μικρή απόσταση από την έδρα της Αρχιεπισκοπής της Κρήτης (Γόρτυνας), όπου ανθούσε ο Μοναχισμός με επίκεντρο το Όρος Ράξος ή Όρος των Λιθίνων.
Στο Όρος Ράξος μαρτύρησε και ετάφη το 304 μ.Χ. ο Άγιος Κύριλλος, Μητροπολίτης Γόρτυνας και Αρχιεπίσκοπος Κρήτης.
Τρεις αιώνες αργότερα γύρω στα 689 μ.Χ. ο Άγιος Ευμένιος, επίσης Μητροπολίτης Γόρτυνας και Αρχιεπίσκοπος Κρήτης, κοιμήθηκε στην Αίγυπτο και μεταφέρθηκε και ετάφη στο Όρος Ράξος κοντά στον Άγιο Κύριλλο.
Την περίοδο αυτή έζησαν οι ΄Αγιοι αυτάδελφοι Ευτύχιος- Ευτυχιανός και Κασσιανή
στην περιοχή της Μονής Οδηγήτριας στο μέρος που ονομάζεται «Αγιούς» (από το Αγίους), δηλ. στον τόπο των Αγίων του Όρους Ράξος.
Ο Άγιος Ευτύχιος διετέλεσε επίσκοπος Γόρτυνας και Αρχιεπίσκοπος Κρήτης.
Καθώς τον εξέφραζε περισσότερο ο ησυχαστικός βίος αποσύρθηκε (ή ίσως εκδιώχθηκε) και ασκήτεψε μέχρι το τέλος της ζωής του μαζί με τον αδελφό του Ευτυχιανό στους Αγιούς.
Ο Άγιος Ευτυχιανός ήταν απλός Μοναχός και μαρτύρησε στη θέση Μαναριά
(όπως ονομάζεται και σήμερα) ανάμεσα στο χωριό Λίσταρο και στη Μονή Οδηγήτριας,
όπου υπάρχει ο βράχος πάνω στον οποίο μαρτύρησε και έχει αποτυπωμένο το χέρι του Αγίου και την τσεκουριά από το φονικό όργανο.
Οι τάφοι των Αγίων Ευτυχιανών, όπως αποκαλούνται, βρέθηκαν στα τέλη του 10ου ή τις αρχές του 11ου αιώνα από τον Άγιο Ιωάννη τον Ξένο μέσα σε σπηλιά που σήμερα είναι διαμορφωμένη και λειτουργεί ως Ναός των Αγίων που τιμούνται στις 17 Αυγούστου.
Οι κάρες των δύο Αγίων Ευτυχίου και Ευτυχιανού σώζονται στη Μονή Οδηγήτριας.
Η αδελφή των Αγίων, η Κασιανή (ή Ευτυχιανή), ασκήτεψε σε σπηλιά στο όρος Κεφάλι,
τη γνωστή «Σπηλιά της Κασσιανής» στο ακρωτήριο Λίθινο, στο απόκρημνο και απρόσιτο Μάρτσαλο.
Για την Αγία Κασσιανή και τη σπηλιά της υπάρχουν στη γύρω περιοχή πολλοί θρύλοι και παραδόσεις.
Σύμφωνα με μια παράδοση, από την περιοχή των Αστερουσίων πέρασε και ασκήτεψε και η Αγία Κασσιανή, η γνωστή υμνογράφος, και πιθανόν έζησε μαζί με τη δική μας Αγία Κασσιανή.
Στα Αστερούσια έζησε και ένας ΄Αγιος από τη Σερβία, ο Όσιος Σέρβιος, πριν γίνουν χριστιανοί οι Σέρβοι (πριν τον 6ο αιώνα). Τον Όσιο Σέρβιο έφερε στην Κρήτη από τη Σερβία θαυματουργικά ο Αρχάγγελος Μιχαήλ και τον πήγε στον Αρχιερέα της Κρήτης στη Γόρτυνα ο οποίος τον βάπτισε και τον κατήχησε στο χριστιανισμό, κατά προσταγή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Στη συνέχεια τον οδήγησε να μονάσει στην περιοχή της Μονής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στο γνωστό ως «τόπο του βαθμού», κοντά στην κωμόπολη Πιστώριον. ΄Ισως πρόκειται για μια περιοχή της Μονής Οδηγήτριας που τιμούσαν από παλιά κατά την εορτή της Κοίμησης της Παναγίας ή της Παναγίας της Βήθανου.

Περίοδος Αραβοκρατίας (824-961).

Κατά την περίοδο αυτή η Κρήτη πέρασε μεγάλη δοκιμασία από σφαγές και λεηλασίες κυρίως λόγω των πολλών επιδρομών των Σαρακηνών πειρατών.
Ιδιαίτερα τα Αστερούσια, με τα απόμερα μικρά λμάνια, γινόταν συχνά στόχος και ορμητήριο των πειρατών που έσφαζαν τους μοναχούς και λεηλατούσαν τα μοναστήρια και τα χωριά. Έτσι εξηγείται ότι κατά την περίοδο αυτή παρήκμασε ο Μοναχισμός των Αστερουσίων.

Β΄Βυζαντινή περίοδος (961-1204 μ.χ).

Με την απελευθέρωση της Κρήτης το 961 μ.χ από το Βυζαντινό στρατηγό Νικηφόρο Φωκά αρχίζει μια νέα περίοδος κοινωνικής, οικονομικής και πνευματικής αναγέννησης της Κρήτης και όλης της περιοχής των Αστερουσίων.
Τα Αστερούσια θα παίξουν σημαντικό ρόλο στην αναγέννηση της πνευματικής και θρησκευτικής ζωής.
Στην αρχή αυτής της περιόδου έζησε στην περιοχή μας μια μεγάλη εκκλησιαστική προσωπικότητα, ο Άγιος Ιωάννης ο Ξένος από το χωριό Σίβα Πυργιώτισσας.
Ξεκίνησε την ασκητική ζωή του από τα Αστερούσια και συγκεκριμένα από την περιοχή της Μονής Οδηγήτριας, στη θέση ΑΓΙΟΥΣ του Όρους Ράξος, όπου βρήκε σε μια σπηλιά τους τάφους των Αγίων Ευτυχίου και Ευτυχιανού, με θεία αποκάλυψη.
Εκεί δίπλα έκτισε τον πρώτο του ναό αφιερωμένο στους δύο Αγίους.
Επιζητώντας την ερημική ζωή ή επιτελώντας ιεραποστολικό έργο περιπλανήθηκε από τα Αστερούσια στο δυτικό τμήμα της Κρήτης (Νομός Ρεθύμνου και Νομός Χανίων) και ίδρυσε 8 μοναστηριακά συγκροτήματα και πολλούς Ναούς. Εγκατέστησε στα μοναστήρια μοναχούς και οργάνωσε τη ζωή τους με υποδειγματικό τρόπο. Τέλος μας άφησε που Πριν το τέλος της ζωής του συνέταξε τη διαθήκη του η οποία μας παρέχει πολλές πληροφορίες για το έργο του και την εποχή του.
Ο Άγιος κυρ Ιωάννης Ξένος, όπως ονομαζόταν, συνδύαζε τον άνθρωπο της κοινωνικής δράσης, με ενδιαφέρον για τα προβλήματα του τόπου του, κατασκεύαζε δεξαμενές, δίδαξε τη σωστή καλλιέργεια της γης, τη μελισσοκομία και παράλληλα φρόντισε για την πνευματική καλλιέργεια των συνανθρώπων του με τη διδασκαλία του και την ίδρυση Μοναστηριών και Ναών.

Περίοδος Ενετοκρατίας ( 1204-1669 μ.χ ).

Ο Μοναχισμός των Αστερουσίων κατά την περίοδο αυτή, όπως και κατά την προηγούμενη περίοδο, γνωρίζει άνθηση και ακμή. Κατά την περίοδο της Ενετοκρατίας τα Μοναστήρια και τα Ερημητήρια των Αστερουσίων γίνονται κέντρα αντίστασης στην προσπάθεια των Ενετών να εκλατινίσουν την Κρήτη.
Πολλοί λόγιοι Μοναχοί έδρασαν στην περιοχή αυτή για την ενίσχυση της θρησκευτικής και εθνικής συνείδησης των Κρητών. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν ο Ιωσήφ Φιλάγριος ή Φιλάγρης και ο Ιωσήφ Βρυένιος. Το 1361-62 ιδρύεται η Μονή των Τριών Ιεραρχών στην περιοχή Λουσούδου(ή Λουσούδι) κοντά στον Κόφινα.
Στη Μονή αυτή λειτουργούσε σχολείο με δάσκαλο τον Ιωσήφ Φιλάγριο
Την εποχή αυτή αναβιώνει ο Μοναχισμός, ιδρύονται ή αναστηλώνονται και επαναλειτουργούν πολλά Ασκητήρια και Μοναστήρια τα οποία αναπτύσσονται σε κέντρα γραμμάτων και τεχνών και ιδιαίτερα της Αγιογραφίας. Τότε αγιογραφούνται τα Μοναστήρια και τα παρεκκλήσια των Αστερουσίων με σπουδαίες τοιχογραφίες και φορητές εικόνες μεγάλων αγιογράφων της Κρητικής Σχολής. Στη Μονή Οδηγήτριας υπάρχουν πολλές εικόνες του Άγγελου, ενός από τους σπουδαιότερους αγιογράφους της Κρητικής Σχολής που έζησε το 15ο αιώνα.
Λόγω του πλήθους των Μοναχών και Ασκητών που ζουσαν στα Αστερούσια την εποχή αυτή, τα Αστερούσια αναφέρονται στα κείμενα ως Ερημούπολη.
Την περίοδο αυτή κτίστηκε η Μονή Απεζανών και ανοικοδομήθηκε και επαναλειτούργησε η Μονή Οδηγητρίας.
Επίσης, την ίδια περίοδο γίνεται γνωστή η Νοερά προσευχή και η Νηπτική Εργασία που καλλιεργούσαν οι Ερημίτες των Αστερουσίων με επίκεντρο το Αγιοφάραγγο.

ΜΟΝΗ ΑΠΕΖΑΝΩΝ

Κατά τον 16ο και 17ο αιώνα ήταν ένα από τα μεγαλύτερα και πλουσιώτερα μοναστήρια της Κρήτης, με μεγάλη πνευματική δράση. Διετέλεσε σπουδαίο πνευματικό κέντρο γραμμάτων και παιδείας στα χρόνια της ενετικής κατοχής. Είναι γνωστό ότι τα τελευταία χρόνια της ενετοκρατίας λειτουργούσε στη Μονή σχολείο, στο οποίο διδασκόταν εκτός των θεολογικών γραμμάτων και αρχαίοι συγγραφείς.
Ιδρύθηκε κατά την παράδοση από ερημίτες του Αγιοφάραγγου, για να προστατευτούν από τις επιδρομές των πειρατών-ληστών, από τους οποίους είχαν υποστεί πολλά δεινά( σφαγές, λεηλασίες, αιχμαλωσίες κλπ.).
Ο πνευματικός αγώνας των μοναχών των αστερουσίων κατά τις παπικής προπαγάνδας, ανέδειξε ένα πλήθος λογίων μοναχών, σπουδαίων εκκλησιαστικών προσωπικοτήτων, που κατάφεραν με τη χάρη του Θεού να νικήσουν(πνευματικά) τους κατακτητές και πολλοί από τους Ενετούς ασπάσθηκαν την ορθοδοξία.
Στα τέλη του 16ου αιώνος έζησε στη Μονή Απεζανών ο Μελέτιος Πηγάς, ο μετέπειτα πατριάρχης Αλεξάνδρειας, σπουδαία εκκλησιαστική προσωπικότητα, του οποίου σώζονται τρείς επιστολές προς τη μονή.
Ο λόγιος Μοναχός Ιωάσαφ Δωριανός, γνωστός από την αλληλογραφία του με τον Μάξιμο Μαργούνιο, έλαβε το μοναχικό σχήμα το 1566 στη Μονή Απεζανών.
Το κοσμικό του όνομα ήταν Ιωάννης Λαχνής και ήταν φημισμένος ιεροδιδάσκαλος στην Κρήτη.Διετέλεσε κωδικογράφος, διδάσκαλος του Μαξίμου Μαργουνίου και φίλος του Πατριάρχη Μελετίου Πηγά. Αρχές του 17ου αιώνα κατέφυγε στη μονή Απεζανών ο λόγιος Μοναχός Μελέτιος Συρίγος, ο οποίος ανέπτυξε σπουδαία αντιπαπική δράση.
Το 1626 τον συναντάμε ως ηγούμενο της Μονής.
Οι Ενετοί όμως ενοχλημένοι από τους αγώνες του, υπέρ της ορθοδοξίας τον δίωξαν και τον καταδίκασαν σε θάνατο . Για να σωθεί κατέφυγε στην Αίγυπτο(1627-1628), από όπου τον κάλεσε κοντά του ο Κρητικός Οικουμενικός Πατριάρχης Κύριλλος Λούκαρης. Στην Κων/πολη κοντά στον οικουμενικό Πατριάρχη ανέπτυξε πλούσια πνευματική δράση και διακρίθηκε για τους αγώνες και τα κηρύγματά του υπέρ της ορθοδοξίας και αναδείχθηκε σε μια κορυφαία εκκλησιαστική προσωπικότητα του 17ου αιώνα.



Όσιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης

Ο Όσιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης (1255-1347 μ.χ) που μόναζε στη Μονή του Σινά ήλθε στην Κρήτη (στους Καλούς Λιμένες) με έναν μαθητή του, όπου βρήκαν ησυχαστικό τόπο (πιθανόν το Αγιοφάραγγο), έκτισαν κελιά και ασκήτευσαν. Εκεί γνωρίζεται με τον Ερημίτη του Αγιοφάραγγου τον Αρσένιο ο οποίος του δίδαξε τη Νοερά προσευχή και την ψυχοτεχνική μέθοδο της καρδιακής προσευχής με το ελαφρό κράτημα της αναπνοής.
Από τότε ο Άγιος Γρηγόριος έγινε απόστολος της ψυχοσωματικής μεθόδου της Νοεράς προσευχής που αποτέλεσε κυριολεκτικά σταθμό στην ιστορία του ησυχασμού, με τον εμπλουτισμό της πνευματικής και νηπτικής παράδοσης. Αναχώρησε από την Κρήτη για το Άγιον Όρος, όπου δίδαξε τη Νοερά προσευχή, τη «φυλακή του νοός» και τη «νήψη» στα ησυχαστήρια και τις Μονές. Έγραψε επίσης πολλά συγγράμματα Νηπτικής Θεολογίας που κατέχουν εξέχουσα θέση στη φιλοκαλία των ιερών Νηπτικών.
Η Νοερά Προσευχή
Αξίζει να σταθούμε για λίγο στο σοβαρό κεφάλαιο της Νοεράς Προσευχής, το κύριο αντικείμενο της Νηπτικής Θεολογίας και η καρδιά της θεολογίας μας, διότι αναλύει σε βάθος τα πάθη, τη ανθρώπινη ψυχή και τη θεραπεία της.
Στον άνθρωπο υπάρχει Νους, Λόγος και Πνεύμα ή με άλλη ορολογία: το θυμικό, το επιθυμητικό και το λογιστικό, που ονομάζονται στο σύνολο τους «καρδιά».
Παρά τη διαφορετική λειτουργία τους, είναι αδιαίρετα ενωμένες δυνάμεις της ψυχής.
Από την αμαρτία προήλθε η διάσπαση των δυνάμεων της ψυχής, οι οποίες προσκολλώνται στα αισθητά υλικά πράγματα μέσα από τα οποία εισέρχονται οι αφορμές της αμαρτίας.
Ο πνευματικά αγωνιζόμενος χριστιανός (μοναχός ή λαϊκός) συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται συνέχεια σε ένα πεδίο πνευματικού πολέμου στον οποίο χρειάζεται γνώση, στρατηγική και εφόδια.
Με τη Νήψη του νου (δηλ. την εγρήγορση) ελέγχει τους λογισμούς που εισέρχονται στην ψυχή του και τα εξωτερικά ερεθίσματα.
Και με τη φυλακή του Νου (ένα είδος πνευματικής σκοπιάς) φυλάσσει καθαρό και αμόλυντο το νου και την καρδιά του από τις προσβολές της αμαρτίας.
Με την προσευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», που επαναλαμβάνει συνέχεια (αδιάλειπτη προσευχή), ενώνεται με το Θεό και δέχεται τη χάρη του Αγίου Πνεύματος ως καθαρτική δύναμη, φωτισμός του νου, ως θεωρία και έκσταση στα ανώτερα πνευματικά στάδια.
Η προσευχή στους αρχάριους, σύμφωνα με τον Άγιο Γρηγόριο το Σιναΐτη στο έργο του «137 ωφέλιμα κεφάλαια», είναι ως μια φωτιά ευφροσύνης που ξεπηδά από τη καρδιά και στους τελείους ως ενέργεια ευωδιαστού φωτός.
Η Νοερά προσευχή διαδόθηκε και έγινε δημοφιλής στο χριστιανικό κόσμο και σήμερα πολλοί χριστιανοί (μοναχοί και λαϊκοί) εντρυφούν στον εύκολο και πρακτικό αυτό τρόπο προσευχής, με τη χρήση του κομβοσχοινιού, που έχει μεγάλη διάδοση.
Πολλοί ίσως δε γνωρίζουν τη σημασία και τη χρήση του ως βοηθητικού μέσου για την αδιάλειπτη προσευχή.
Με τη Νοερά προσευχή
που γίνεται με την επίκληση του ονόματος του Ιησού, στο νου και στη καρδιά του χριστιανού,
αποκτά ο πιστός
εσωτερική γαλήνη, συγκέντρωση, καθαρότητα σκέψης και λογισμών
και θείο φωτισμό,
τα οποία αναζητούν πολλοί άνθρωποι δυστυχώς στις μεθόδους ανατολικών θρησκειών (Γιόγκα, Διαλογισμό, κ.τ.λ ), στη χρήση παραισθησιογόνων ουσιών και σε διάφορα άλλα ψυχοναρκωτικά που διαθέτει η λεγόμενη «Νέα Εποχή».

Τουρκοκρατία ( 1669-1898 μ.χ ).

Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας τα Μοναστήρια των Αστερουσίων επετέλεσαν μεγάλη δράση θρησκευτική και εθνική. Έγιναν καταφύγια και ορμητήρια επαναστατών και βοήθησαν υλικά και ηθικά στους απελευθερωτικούς αγώνες. Πρόσφεραν πολλούς σπουδαίους αγωνιστές από τις τάξεις των μοναχών, με κορυφαίο ήρωα το μοναχό Ιωάσαφ της Μονής Οδηγήτριας, γνωστό ως Ξωπατέρα, που σκοτώθηκε στον ομώνυμο Πύργο πολεμώντας τους Τούρκους το 1828 στη Μονή Οδηγήτριας.
Πολλοί ηγούμενοι των μοναστηριών των Αστερουσίων συμμετείχαν στα επαναστατικά συμβούλια και έπαιξαν μεγάλο ρόλο στους απελευθερωτικούς αγώνες, όπως ο Γεράσιμος Μανιδάκης, ο Αγαθάγγελος Τζωρτζακάκης κ.τ.λ ).
Τα Μοναστήρια και τα απόμερα μέρη των Αστερουσίων πρόσφεραν προστασία στον άμαχο πληθυσμό κατά τους πολέμους και οι μοναχοί μοιράζονταν με τον κόσμο τα λίγα υλικά αγαθά τους και τους πρόσφεραν μαζί με τα αναγκαία τρόφιμα, κατήχηση στα νάματα της πίστης μας και ενίσχυση της θρησκευτικής και Εθνικής συνείδησης. Λειτουργούσαν κρυφά σχολειά, όπου μάθαιναν τα παιδιά λίγα γράμματα (ανάγνωση και γραφή )από το Ψαλτήρι και το Οκτοήχι.

Όσιοι Παρθένιος και Ευμένιος

Κατά τα τέλη της περιόδου της Τουρκοκρατίας και τα πρώτα χρόνια μετά την απελευθέρωση της Κρήτης από τους Τούρκους (1898 μ.Χ.), έζησαν στα Αστερούσια οι Όσιοι πατέρες Παρθένιος και Ευμένιος που με τους αγώνες και την Αγιότητά τους έδωσα μεγάλη αναγέννηση στο Μοναχισμό.


Γεννήθηκαν στα Πιτσίδια και το 1862 έγιναν μοναχοί στη Μονή Οδηγήτριας.
Αφού ασκήτεψαν 12 χρόνια στο Μάρτσαλο προχώρησαν ανατολικά στην περιοχή της Μονής Κουδουμά όπου ασκήτευσαν μερικά χρόνια στη σπηλιά του Αγίου Αντωνίου και στον Αββακόσπηλιο (γνωστό ως Βαρβακόσπηλιο).


Εκεί ανοικοδόμησαν και επαναλειτούργησαν την ερειπωμένη Μονή Κουδουμά.

Στα χρόνια τους η Μονή Κουδουμά και τα Αστερούσια γενικά γνώρισαν μεγάλη πνευματική ακμή. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που σώζονται, ο αριθμός των μοναχών έφτασε τους 70. Εκτός της Μονής Κουδουμά, λειτούργησαν υποδειγματικά η Μονή Αγίου Νικολάου κοντά στις Στέρνες ως μετόχι της Μονής Κουδουμά και η Μονή των Τριών Εκκλησιών με τη χαρισματική και φωτισμένη ηγουμενία του Αγίου Παρθενίου.
Πλήθος κόσμου από την περιοχή της Μεσαράς και από άλλα μέρη της Κρήτης συνέρρεαν στη Μονή Κουδουμά για να προσκυνήσουν, να αναθερμάνουν τη πίστη τους και να απολαύσουν τη θεόπνευστη διδασκαλία του Αγίου Παρθενίου που συνοδευόταν με πολλά θαύματα.
Οι περισσότεροι κάτοικοι της Μεσαράς και των Αστερουσίων έχουν προσωπικές εμπειρίες από την ευεργετική παρουσία και δράση των Αγίων. Μερικοί που πήγαιναν στον Κουδουμά να κοινωνήσουν, στο δρόμο έκλεβαν κάποιο ζώο (κατσίκι ή πρόβατο) και το έκρυβαν σε κάποια σπηλιά για να το πάρουν στην επιστροφή να το φάνε.
Ο Άγιος Παρθένιος που είχε το προορατικό και διορατικό χάρισμα τους περίμενε στην είσοδο της Μονής και τους έλεγε «πήγαινε να αφήσεις το ζώο που έκλεψες και μετά έλα να εξομολογηθείς και να κοινωνήσεις». Η συγκλονιστική αυτή εμπειρία ήταν ικανή να μεταμορφώσει πολλούς κλέφτες σε ευσεβείς χριστιανούς που δεν θα έκλεβαν ποτέ άλλοτε στη ζωή τους.
Μετά από την περίοδο ακμής του Μοναχισμού των Αστερουσίων, χάρη στους Αγίους Παρθένιο -που έζησε μέχρι το 1905- και Ευμένιο που έζησε έως το 1920, αρχίζει για τα Αστερούσια νέα περίοδος παρακμής η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Τα Μοναστήρια μας υπολειτουργούν με πολύ λίγους Μοναχούς
και τα ερημητήρια μετατρέπονται είτε σε χώρους παραθερισμού ή σε συνοικισμούς
με την ανέγερση αυθαίρετων κτισμάτων και ξενοδοχείων.



Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα Μάταλα, Ασκητήριο με πολλούς ασκητές που ζούσαν στις σπηλιές εκατοντάδες χρόνια και σήμερα έχουν γίνει τουριστικό χωριό με ξενοδοχεία και μαγαζιά.
Ανάλογη τύχη θα έχει και ο συνοικισμός Τρεις Εκκλησιές.

Η κρίση όμως του Μοναχισμού συνδέεται και με τη γενική πνευματική κρίση των ημερών μας, την κρίση των αξιών, την ηθική υποβάθμιση της κοινωνίας και την επίδραση των υλιστικών ρευμάτων.
Ο γρήγορος πλουτισμός των τελευταίων χρόνων και το πνεύμα του ευδαιμονισμού και της καλοπέρασης έχει επηρεάσει αρνητικά την πνευματική πορεία του κόσμου της εποχής μας.


Στις μέρες μας παρουσιάζεται μια πορεία επιστροφής του κόσμου στην εκκλησία και ιδιαίτερα των νέων, πράγμα ελπιδοφόρο για το μέλλον.
Ο Μοναχισμός σε άλλα μέρη της Ελλάδας και ιδίως στο Άγιο Όρος παρουσιάζει μεγάλη άνθηση. Ελπίζουμε ότι ο άνεμος της αναζωογόνησης του Μοναχισμού θα έλθει γρήγορα και στα Αστερούσια.

Προσφορά του Μοναχισμού

Όπως φαίνεται από την ιστορική πορεία του Μοναχισμού, πάντα τα Μοναστήρια επιτελούσαν μεγάλο φιλανθρωπικό έργο, ιδίως στις περιόδους της ακμής τους, και βοηθούσαν τον κόσμο υλικά αλλά κυρίως πνευματικά.

Στα δύσκολα χρόνια (πολέμους, κατοχές) ήταν κοντά στο λαό και προσέφεραν προστασία υλική και πνευματική.
Στα ειρηνικά χρόνια τα Μοναστήρια και τα ερημητήρια γίνονται λιμάνια ψυχών για τους Μοναχούς και τους λαϊκούς και δίδουν παρηγοριά, γαλήνη, ενίσχυση της πίστης και φωτισμό για τη λύση των ποικίλων προβλημάτων.

Μπορούν να χαρακτηριστούν πύλες του ουρανού που μας φέρνουν κοντά στο Θεό.

Ειδικά τα ασκητήρια μας μεταφέρουν μεταξύ ουρανού και γης, με τις πνευματικές εμπειρίες από τη ζωή και τη διδασκαλία των Αγίων Ασκητών.
Ο Μοναχισμός είναι ο πνευματικός φάρος που οδηγεί όλους του Χριστιανούς στη Βασιλεία των Ουρανών.

Και οι Μοναχοί και οι ερημίτες μεσιτεύουν στο θεό για όλο τον κόσμο με την αδιάλειπτη προσευχή και λατρεία τους.
Ο αληθινός Μοναχός με τις βασικές αρετές του – υπακοή με ταπείνωση –ακτημοσύνη και παρθενία –γίνεται φως στον κόσμο και δίδει το φάρμακο στη πνευματική ασθένεια του κόσμου.

Η υπακοή και ταπείνωση που ζει ο Μοναχός δίδει τη λύση στα αδιέξοδα που δημιουργεί η αλαζονεία και υπερηφάνεια που καλλιεργείται στον κόσμο και προκαλεί εγκλωβισμό στο Εγώ, αυτονόμηση του ανθρώπου και ψυχολογικές διαταραχές.

Η υποδούλωση του ανθρώπου στην ύλη, με την θεοποίηση του χρήματος, βασανίζει τη ψυχή του με άγχος, αβεβαιότητα και οδηγεί στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και στην καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος.


Ο Μοναχός με την ακτημοσύνη, ζει ελεύθερα από υλικές φροντίδες, στην πρόνοια του θεού, αγαπά και σέβεται το συνάνθρωπό του, ως εικόνα θεού και τη φύση ως δημιούργημά του.

Δίδει το παράδειγμα της ιδανικής στάσης απέναντι στα υλικά αγαθά.

Και στο μεγάλο πρόβλημα της ηθικής διαφθοράς των ημερών μας,
με τη σεξουαλική απελευθέρωση (μοιχείες, εκτρώσεις κ.τ.λ. ) και με τη διάλυση του γάμου,
με πολλές κοινωνικές συνέπειες,
ο Μοναχισμός με την παρθενία και την ασκητική ζωή
δείχνει το δρόμο της απελευθέρωσης από τη δουλεία των παθών
και των ηδονών που αποκτηνώνουν τον άνθρωπο.

Διδάσκει τον κόσμο να ζήσει με σωφροσύνη, σεβασμό στο μυστήριο του γάμου,
για τους εγγάμους, με πνευματική άσκηση, νηστεία και εγκράτεια που ανυψώνουν τον άνθρωπο, ενώ η δουλεία των παθών τον υποβαθμίζει και τον καταδικάζει αιώνια.
Η μεγάλη προσφορά του Μοναχισμού συνίσταται στην πνευματική τροφοδοσία του κόσμου και στην αλλοίωση και εσωτερική μεταμόρφωση που μεταδίδει στους συνανθρώπους του με την Αγιαστική χάρη του Θεού που έχει και εκπέμπει ο πραγματικός Μοναχός.

Πριν κλείσω, επιτρέψτε μου να επισημάνω ότι η πλούσια πνευματική παράδοση των Αστερουσίων είναι για μας που ζούμε κοντά στον τόπο αυτό μεγάλη ευλογία και ευθύνη. Μακάρι να δούμε σύντομα μαζί με την υλική και κοινωνική αναβάθμιση της Μεσαράς και την πνευματική της αναγέννηση
καθώς και την αναζωογόνηση του Μοναχισμού στα Αστερούσια.


ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ
ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΟΔΗΓΗΤΡΙΑΣ

Κυριακή 20 Απριλίου 2008

Οσία Κασσιανή



Οσία Κασσιανή:
Βυζαντινή αρχόντισσα και υμνογράφος

Α. ΤΡΟΠΑΡΙΟ ΚΑΣΣΙΑΝΗΣ

«Κύριε η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα
γυνή τη σην αισθομένη θεότητα
μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν
οδυρομένη, μύρα σοι προ του ενταφιασμού σου κομίζει.
Οίμοι λέγουσα ότι νυξ μοι υπάρχει,
οίστρος ακολασίας,
Ζοφώδης Τε και ασέληνος έρως
της αμαρτίας
Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων
ο νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ, κάμθητι μοι προς τους στεναγμούς της καρδίας
ο κλίνας τους ουρανούς τη αφάτω σου κενώσει
καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας αποσμήξω τούτους δε πάλιν
τοις της κεφαλής μου βοστρύχοις
Ων εν τω Παραδείσω Εύα το δειλινόν Κρότον τοις ωσίν ηχηθείσα τω φόβω
εκρύβη,
Αμαρτιών μου τα πλήθη
και κριμμάτων μου αβύσσους ης εξιχνιάσει, ψυχοσώστα Σωτήρ μου.
Μη με την σην δούλην παρίδης ο αμέτρητον έ¬χων το έλεος.

ΤΟ ΤΡΟΠΑΡΙΟ ΤΗΣ ΚΑΣΣΙΑΝΗΣ (ΑΠΟΔΟΣΗ Κ. ΠΑΛΑΜΑ)
Κύριε,
Η γυναίκα που έπεσε σε τόσες αμαρτίες
σαν άκουσε, σαν ένοιωσε τη θεϊκή σου Χάρη
σαν μυροφόρας ένδυμα, στα κλάμματα πνιγμένη
μύρα προ του θανάτου Σου,εντάφια σου φέρνει
και ωιμέ,
στενάζει, κλαίει και θρηνεί

-Πολλή με δέρνει νύχτα ασέληνη και σκοτεινή
έρως της αμαρτίας
νύχτα που φλέγει και κεντά πόθους ακολασίας.

Δέξου Χριστέ, τα δάκρυα τα πύρινα που χύνω
Συ, που στα σύννεφα τραβάς της θάλασσας το κύμα.
Γύρισε την συμπόνια Σου, στους στεναγμούς μου,

Συ πώγυρες τους ουρανούς στην θεία γέννησή Σου.
Τα πόδια σου τα άγια, άφησε να φιλήσω
και να σκουπίσω άφησε με τα ξανθά μαλλιά μου
Τα πόδια, που σαν άκουσε τον κρότο τους η Εύα
το δειλινό μεσ' στην Εδέμ εκρύφθηκε από φόβο

Τις τόσες αμαρτίες μου και τη βαθιά Σου κρίση
ποιος να μετρήσει ημπορεί
Χριστέ μου, ψυχοσώστη
Μη με αφήνεις έρημη και ταπεινή σου δούλη
Σύ, όπου έχεις, ως Θεός άπειρη καλωσύνη.


ΑΦΙΕΡΩΣΗ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΙΗΤΡΙΑ

Στο ευωδιασμένο τούτο δείλι
π’ αργοπεθαίνει μέσ' στα μύρα
θέλω ν' αφήσω την ψυχή μου
κάποιο τραγούδι να σου πει.
Μα ως νάρθει ο στίχος μου στα χείλη
λιώνει και χάνεται και σβήνει.
Κι ούτε τον ήχο πιάνει η λύρα
κι ούτε τα λόγια το καντήλι
πώς να σου ψάλω όπως το θέλω
πλάστn δικέ μου και του κόσμου.

Μέσα μου ανέκφραστοι είναι οι πόθοι
κι έπρεπε νάχω άρπες αγγέλων
ήχο να κάνω και σκοπό μου
ό,τι για σε η ψυχή μου
νοιώθει ό,τι και αν πω θάναι φτωχό,
γιατί το πιο καλό δοξαστικό
από την ΚΑΣΣΙΑΝΗ ειπώθει.

Το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης
(που ψάλλεται η ακολουθία του Όρθρου της Μεγάλης Τετάρτης),
οι ευσεβείς Χριστιανοί ακούνε στους Ναούς με κατάνυξη και ιερή συγκίνηση
το τροπάριο της Κασσιανής, που εκφράζει
το άφραστο μεγαλείο της Μετάνοιας και της Ταπείνωσης
της αμαρτωλής γυναίκας του Ευαγγελίου
«της άλειψης με μύρο τον Κύριο» στο σπίτι του Σίμωνος του Φαρισαίου.

Οι Άγιοι Θεοφόροι πατέρες έχουν ορίσει την Αγία και Μεγάλη Τετάρτη,
που είναι η τελευταία ημέρα πριν τα σωτήρια Πάθη
να τιμάται μνήμη της πόρνης γυναίκας, που άλειψε τον Κύριο με μύρο,
για να τονιστεί η αξία της Μετάνοιας και επιστροφής,
για τη σωστή συμμετοχή μας στον εορτασμό των Παθών του Κυρίου μας.

Το δοξαστικό των αποστίχων γνωστό σαν «Τροπάριο της Κασσιανής»,
το κλασικό μεγαλούργημα, με θεολογικό βάθος, πρωτοτυπία,
δύναμη και ποιητική έξαρση, εκφράζει το μυστήριο της μετανοίας,
με ταπείνωση και επίγνωση που εξιλεώνει την ψυχή του αμαρτωλού
και ανοίγει την πόρτα του Παραδείσου,
όπως έγινε στην πόρνη του Ευαγγελίου, στο Ληστή, τον Τελώνη κλπ.

Β. ΠΑΡΕΞΗΓΗΜΕΝΗ ΑΓΙΑ
Δυστυχώς μερικοί τα λόγια του Τροπαρίου τα αποδίδουν στην ίδια την Κασσιανή,
που δήθεν ήταν αμαρτωλή με περιπετειώδεις και αμαρτωλούς έρωτες
με τον Αυτοκράτορα Θεόφιλο.
Διάφορoι μυθιστοριογράφοι, ανίκανοι να συλλάβουν το μεγαλείο της
και τυφλωμένοι από τη μέθη των παθών τους,
προσπάθησαν να παραχαράξουν την αλήθεια και να δημιουργήσουν ένα μύθο,
που δυστυχώς στάθηκε ικανός να ξεγελάσει πολλούς.
«Την ωραία, αγνή, σοφή παρθένο, τη φιλοσοφούσα και τω Θεώ μόνω ζώσα»,
όπως γράφει Βυζαντινός χρονογράφος της εποχής της,
παρουσίασαν με σκανδαλώδεις περιπέτειες και αμαρτωλή.
Σύγχρονοι και νεώτεροι χρονογράφoι,
όπως ο Γλυκάς, Πτωχοπρόδρομος, Κωδινός, Γεώργιος Αμαρτωλός, Ζωναράς κ.λπ.
που έγραψαν για τη ζωή της Κασσιανής,
αναφέρουν ότι ήταν απλώς μια υποψήφια νύφη για τον αυτοκράτορα Θεόφιλο.

Τίποτε δεν υπήρξε περισσότερο μεταξύ Κασσιανής και Θεόφιλου ούτε πριν,
ούτε μετά τη στιγμή που το χρυσό μήλο δόθηκε
στη συνυποψήφιά της νύφη Θεοδώρα.
Έτσι η σπουδαία αυτή μορφή της Οσίας Κασσιανής
για πολύ κόσμο είναι παρεξηγημένη και αδικημένη,
όπως και η άλλη μεγάλη Αγία Μαρία Μαγδαληνή,
που ενώ δεν υπήρξε τίποτε το αμαρτωλό στη ζωή
και της μιας και της άλλης από πολλούς
(είτε από άγνοια, είτε από κακή προαίρεση),
παρουσιάζονται σαν αμαρτωλές - πόρνες γυναίκες
με φανταστικές και βλάσφημες ιστορίες.

Για το λόγο αυτό είναι αναγκαίο να γίνει
μια σύντομη αναφορά στη ζωή και το έργο της μεγάλης υμνογράφου Κασσιανής.

Γ. ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΟΣΙΑΣ ΚΑΣΣΙΑΝΗΣ
Από τα λίγα βιογραφικά στοιχεία
που αναφέρουν διάφοροι Βυζαντινοί χρονογράφοι,
γνωρίζομε ότι η Κασσιανή είχε ευγενική καταγωγή, με πολύ μόρφωση και αρετή.
Την εικόνα της ζωής και της προσωπικότητάς της
την συμπληρώνει το λαμπρό συγγραφικό της έργο.
Η ποίησή της μαρτυρεί μια γυναίκα σοφή,
με αναπτυγμένο καλλιτεχνικό συναίσθημα, με μεγάλη πνευματική δύναμη,
με βαθιά θρησκευτικότητα και θεολογική γνώση της Αγίας Γραφής.
Ο Κρουμβάχερ, ο πατέρας της Βυζαντινής λογοτεχνίας γράφει:
«Η Κασσιανή υπήρξε η μόνη αξιομνημόνευτη βυζαντινή ποιήτρια,
προσωπικότητα ενδιαφέρουσα για το άτομο και τη λογοτεχνική της θέση
και συνδύασε τη λαμπρή συναισθηματικότητα,
με τη βαθιά θρησκευτικότητα και τη δραστήρια ειλικρίνεια».

Όταν το 830 μ.Χ. στο Τρίκλινο των ανακτόρων
κάλεσε ο Θεόφιλος τις ωραιότερες κόρες του Βυζαντίου
για να διαλέξει τη πιο καλή για γυναίκα του,
δεν άρχιζε για την Κασσιανή μια ζωή ακολασίας
όπως παρουσιάζουν μερικοί αλλά μια ζωή αγιότητας
που της χάρισε το στεφάνι της αιωνιότητας.

Η ομορφιά και η χάρη της Κασσιανής ξεχώριζε
μέσα στις τόσες όμορφες της Πόλης
και ο Θεόφιλος την πρόσεξε.
Και στην απόφασή του να την κάνει βασίλισσα,
ίσως για να δοκιμάσει τη σοφία της,
είπε το θρυλικό εκείνο
«εκ γυναικός ερρύη τα φαύλα»,
δηλ. από τη γυναίκα πηγάζουν τα κακά
(εννοώντας την Εύα που έφερε το προπατορικό αμάρτημα).
Η ενάρετη και σοφή Κασσιανή
έχοντας κατά νου το μεγαλείο και Αγιότητα
της Παναγίας Θεοτόκου απάντησε:
«Αλλά και δια της γυναικός πηγάζει τα κρείττονα ω Βασιλεύ».
Τη σοφή αυτή απάντηση της Κασσιανής
ο αλαζονικός αυτοκράτορας
τη θεώρησε προσβολή και με θυμό,
ίσως και με αόριστο φόβο της είπε
«ω γύναι! Είθε να εσίγας»
δηλαδή καλύτερα να σιωπούσες
και έδωσε το μήλο και την εκλογή στη Θεοδώρα.
Θα πρέπει να πιστέψομε,
ότι η θεία πρόνοια επενέβη
για να γίνει αυτοκράτειρα η Θεοδώρα
που με την ορθόδοξη πίστη της και το δυναμικό χαρακτήρα της
έμελλε να βοηθήσει στο θρίαμβο της Ορθοδοξίας
και την τακτοποίηση του θέματος των εικόνων
(εικονομαχίες) το 843 μ.Χ.
Και η Κασσιανή να φορέσει το μοναχικό σχήμα
και μακριά από τους περισπασμούς και τύρβη του κόσμου
να αναδειχθεί η μεγάλη υμνωδός και Αγία της Εκκλησίας μας.
Η Κασσιανή αρνήθηκε την ύλη για το πνεύμα,
τα πρόσκαιρα για τα αιώνια,
τα φθαρτά για τα άφθαρτα
εγκατέλειψε το αρχοντικό της,
τον κόσμο και τους δικούς της και έγινε μοναχή,
και ίδρυσε τη Μονή της Κασσίας ή Εικασίας ή Κασσιανής.
Δεν την οδήγησε στο Μοναστήρι η αμαρτωλή της ζωή,
γιατί ποτέ της δεν υπήρξε αμαρτωλή.
Η Εκκλησία μας έχει τη δύναμη να παρουσιάσει
στο φως της δημοσιότητας αμαρτωλές ψυχές
και να τις προβάλλει ακόμη σαν παράδειγμα μετανοίας,
όπως συμβαίνει με τη Οσία Μαρία την Αιγυπτία
και την Πόρνη του Ευαγγελίου.
Δεν θα της ήταν δύσκολο
να διακηρύξει ότι και η Κασσιανή υπήρξε
μετανοημένη αμαρτωλή,
αν πραγματικά ήταν τέτοια
Η Κασσιανή δεν νικήθηκε από το ανθρώπινο πάθος
και την αδυναμία,
διότι η ψυχή της φλεγόταν από θείο έρωτα,
που την οδήγησε τελικά
στην υπηρεσία του θείου θελήματος
και τη μοναδική αφιέρωσή της.

Γ. ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΚΑΣΣΙΑΝΗΣ
Η Οσία Κασσιανή μέσα στην ησυχία του Μοναστηριού
προσεύχεται, μελετά τη Γραφή και τα Πατερικά κείμενα
και συγγράφει.
Έγραψε ύμνους Εκκλησιαστικούς,
τροπάρια, γνωμικά, επιγράμματα σε ιάμβους
και «γνώμες» που τα βρίσκομε με το όνομα
Κασσίας, Ικασίας, Εικασίας και Κασσιανής μοναχής.

Από τα τροπάριά της σώζονται
το δοξαστικό του Εσπερινού των Χριστουγέννων
«Αυγούστου μοναρχήσαντος» οι ειρμοί.
Οι ειρμοί του κανόνος του Μ. Σαββάτου
«Κύματι θαλάσσης» και το γνωστό
«Κύριε η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή»
που είναι ο πιο δημοφιλής ύμνος της.
Τα α στιχηρά που ψάλλονται το βράδυ της Μ. Τρίτης
και αναφέρονται στην αμαρτωλή του Ευαγγελίου
είναι επίσης έργο της Κασσιανής:
«Ότε η αμαρτωλός προσέφερε το μύρον,
τότε ο μαθητής συνεφώνει τοις παρανόμοις,
η μεν έχαιρε καινούσα το πολύτιμον,
οδε έσπευδε πωλήσαι τον ατίμητον,
αυτή τον Δεσπότην επεγίνωσκεν,
ούτος του Δεσπότου εχωρίζετο,
αύτη ηλευθερούτο
και ο Ιούδας δούλος
εγεγόνει του εχθρού».

Όταν η αμαρτωλή πρόσφερε το μύρο,
τότε ο μαθητής συμφωνούσε με τους παράνομους.
Από τη μια μεριά αυτή χαιρόταν
που άδειαζε το πολύτιμο μύρο
και ο άλλος έσπευδε να πουλήσει τον Ανεκτίμητο.
Η ίδια αναγνώριζε τον Κύριο,
αυτός απομακρυνόταν από τον Κύριο.
Η ίδια ελευθερωνόταν
και ο Ιούδας είχε γίνει
δούλος του εχθρού...

Με άφθαστη πραγματικά τέχνη
και ζωηρές αντιθέσεις περιγράφει λυρικά
τους δύο τύπους των ανθρώπων.
«Ω της Ιούδα αθλιότητος!
Εθεώρει την πόρνην φιλούσαν τα ίχνη
και εσκέπτετο δόλω προδοσίας το φίλημα,
εκείνη ταις ποκάμοις διέλυσε
και ούτος τω θυμώ εδεσμείτο
φέρων αντί μύρου την κακίαν,
φθόνος γαρ είδε
προτιμάν το συμφέρον».

«Αλίμονο στην αθλιότητα του Ιούδα!
Κοίταζε την πόρνη να φιλά τα πόδια
και σκεπτόταν με δόλο το φίλημα της προδοσίας.
Εκείνη έλυσε τα μαλλιά της
και αυτός κατεχόταν από θυμό,
φέροντας αντί για το μύρο
την βρωμερή κακία.
Γιατί ο φθόνος
γνωρίζει να προτιμά το συμφέρον».

Και σε άλλο στιχηρό διαβάζομε:
«Ήπλωσεν η πόρνη
τας τρίχας σοι τω Δεσπότη,
ήπλωσεν Ιούδας τας χείρας τοις παρανόμοις
η μεν, λαβείν την άφεσιν
όδε λαβείν αργύρια».

«Άπλωσε η πόρνη τα μαλλιά της σε Σένα,
το Δεσπότη,
άπλωσε τα χέρια ο Ιούδας στους παρανόμους.
Αυτή για να πάρει την άφεση,
αυτός για πάρει χρήματα...»

Σε όλα τα ιδιόμελα και στιχηρά, που υπερβαίνουν τα 40
διακρίνει κανείς την έξαρση, το βάθος αισθήματος,
τη μεγάλη ανεξαρτησία και ευσέβεια
χαρακτηριστικά της μεγάλης ποιητικής της πνοής.
Αναφέρονται σε Δεσποτικές και Θεομητορικές εορτές,
καθώς και σε πρόσωπα Αγίων και Πατέρων της Εκκλησίας μας.

Η Κασσιανή δεν είναι μόνο υμνογράφος
(δηλ. δεν έγραψε μόνο τους ύμνους, που αναφέρονται στο όνομά της,
αλλά και τους μελοποίησε, μελωδός).

Εκτός από την καθαρά θρησκευτική ποίηση
η Κασσιανή ασχολήθηκε και με ποιήματα ποικίλου περιεχομένου.
Συνέγραψε ακόμη πολλά γνωμικά και επιγράμματα.
Σε 32 μόνον στίχους διαπραγματεύεται θαυμάσια
το μεγάλο και σοβαρό θέμα της φιλίας.
Αξίζει να αναφέρουμε μερικούς:
«Ει θέλεις πάντως και φιλείν και φιλείσθαι,
των ψιθυριστών και φθονερών απέχου.»
Στους δύο αυτούς στίχους
ο λεπτός νους της Κασσιανής περιέκλεισε ολόκληρη φιλοσοφία.
Και παρακάτω σημειώνει:
«Φρόνιμον φίλον, ως χρυσόν, κόλπω βάλλε
τον δι' αύγε μωρόν φεύγε καθάπερ όφιν».
Δηλαδή, τον φρόνιμο φίλον να βάζεις στο πλευρό σου,
όπως θα ήθελες να έχεις και τον χρυσό.
Τον ανόητον όμως να τον αποφεύγεις όπως και το φίδι.

Και αλλού: «Φραγμόν πέφυκεν η των φίλων αγάπη»
που σημαίνει, ότι η αγάπη των φίλων δημιουργεί
φραγμό προστατευτικό για τον καθένα απ' αυτούς.

Η αρετή της αγάπης, το πραγματικό γνώρισμα
των οπαδών του Ναζωραίου,
που πρέπει να θερμαίνει τις καρδιές των ανθρώπων,
δεν πρέπει να τους απομακρύνει από την σύνεση,
μας συμβουλεύει η μεγάλη υμνωδός.
«Πάντας δι' αγάπα, μη θάρρει δε τοις πάσιν».
Δηλαδή, ο ολοκληρωμένος άνθρωπος,
ο τέλειος χριστιανός έχει καθήκον να αγαπά όλους,
όχι όμως και να εμπιστεύεται σε όλους.
Μόνον όσοι νοσταλγούν και στη ζωή τους επιδιώκουν
την ένωση με τον Χριστόν
και μέσα στα στήθη τους κοχλάζει ο πόθος της αρετής,
αξίζουν την εμπιστοσύνη σου και μπορεί να εγγίζει
η δική σου ψυχή την δική τους,
χωρίς τον φόβο της καταστροφής.
Η Κασσιανή, εκτός από το σοφό, επίγραμμα
«περί φιλίας» έγραψε και άλλα βαθυστόχαστα επιγράμματα
και αναφέρονται στον χαρακτήρα του ανθρώπου,
στη γυναίκα, στην ευτυχία, την χάρη, το κάλος,
το ήθος, στους τρόπους της αληθινής Ζωής,
που οδηγεί με τον κόσμο της αρμονίας
στην αληθινή μακαριότητα,
γιατί πλημμυρίζει την ζωή αυτή
το φως του ουρανού και της αλήθειας.

Δ. ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η Κασσιανή δεν τιμήθηκε από τους Βυζαντινούς
σαν βασίλισσά τους ούτε στον αυτοκρατορικό Οίκο του Θεοφίλου
αναφέρεται το όνομά της.
Αν όμως δεν κάθισε σε επίγειο θρόνο και δεν τιμήθηκε,
όσο έπρεπε από τους συγχρόνους της,
οι γενεές των ευσεβών Χριστιανών
δια μέσου των αιώνων υποκλίνονται ευλαβικά
μπρος στην άγια ζωή της
και κάθε βράδυ της Μ. Τρίτης
με μυστηριακή κατάνυξη και ιερή συγκίνηση
παρακολουθούν το μελοποιημένο τροπάριό της
και διδάσκονται πως οι χρυσοί θρόνοι
είναι μηδαμινοί και οι δόξες του κόσμου αυτού
παρέρχονται και δεν πρέπει να τις επιθυμούμε.

Κατά πληροφορίες από την Κάσσο ή Κασσιανή
επειδή την ενοχλούσε στο Μοναστήρι της ο Θεόφιλος,
αναχώρησε στην Ιταλία και στη συνεχεία
με μια άλλη Μοναχή την Ευδοκία,
πήγε στην Κρήτη και κατέληξε στην Κάσο,
όπου και εκοιμήθη στην 7η Σεπτεμβρίου.
Μετά το θάνατό της ετοποθέτησαν το σώμα της
σε μαρμάρινη λάρνακα και την έβαλαν σε παρεκκλήσιο,
που ήταν αφιερωμένο στο όνομά της.
Σώζεται σήμερα η λάρνακα
και το βυζαντινό ψηφιδωτό του 90υ αιώνα.

Επίσης στο εκκλησάκι υπάρχει εντοιχισμένη πλάκα
με σημείο του σταυρού και χρονολογία 890 μ.Χ.
Κατά πληροφορίες, πάλι από την Κάσσο,
τα οστά της Οσίας έχουν μεταφερθεί στην Ικαρία.

Το πέρασμα της Οσίας Κασσιανής από την Κρήτη,
ίσως συνδέεται με την δική μας Αγία Κασσιανή,
την αδελφή των Οσίων Eυτυχιανών,
που ασκήτεψε στο Κεφάλι, κοντά στο Μάρτσαλο.
Το θέμα αυτό όμως χρειάζεται έρευνα από ειδικούς.

Η μνήμη της Οσίας Κασσιανής τιμάται σε πολλά μέρη της Ελλάδος
και ιδιαίτερα στη Κάσσο, την ιδιαίτερη πατρίδα της,
γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 7 Σεπτεμβρίου,
με ειδική ασματική ακολουθία,
από την οποία παραθέτομε ένα χαρακτηριστικό τροπάριο (κάθισμα).

«Τον βίον ευσεβώς, διανύσασα Μήτερ,
δοχείον καθαρόν, Συ του Πνεύματος ώφθης,
φωτίζουσα τους πίστει σοι,
προσιόντας θεόπνευστε,
όθεν αίτησαι τον Σον δεσπότην φωτίσαι,
τας ψυχάς ημών,
των ανυμνούντων σε πόθω
Κασσιανή πανθαύμαστε».

ΠΗΓΕΣ:
α) «Κασσιανή, n Bυζαντινή αρχόντισ¬σα και ποιήτρια», Χριστιανική Ένωση Kαβάλας, Kαβάλα 1989
β) Τριώδιο
γ) Μέγας Συναξαρι¬στής Τριωδίου τόμος ΙΓ΄ Ματθαίου Λαγγή.

Αρχιμανδρίτης Παρθένιος
Ηγούμενος Ιεράς Μονής Οδηγήτριας

ΚΩΔΙΚΑΣ DA VINCI


(63) ΕΙΚΟΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΙΝΑ
Εικόνα του Χριστού - Παντοκράτορα. Διαστάσεις : 0,84 Χ 0,455 μ. Πρώτο μισό του 6ου αιώνα.
Η παράσταση του Χριστού Παντοκράτορα έχει τοποθετηθεί μπροστά σε κτήριο με ημικυκλική κόγχη προοπτικά σχεδιασμένη.
Η παράσταση της εικόνας εντάσσεται στον τύπο του Παντοκράτορα που καθιερώνεται στη Βυζαντινή ζωγραφική ( παράσταση με προτομή, χειρονομία ευλογίας, Ευαγγέλιο στο αριστερό χέρι, ένσταυρο φωτοστέφανο) με χαρακτηριστική στην εικόνα αυτή τη θέση των χεριών πολύ κοντά στο σώμα.
Η εικαστική αυτή απεικόνιση της θεανδρικής φύσης του Χριστού προυποθέτει τη δογματική επεξεργασία των δύο φύσεων του Χριστού, θείας και ανθρώπινης, από την αρχαία εκκλησία που αποκρυσταλλώθηκε κατά την Οικουμενική Σύνοδο της Εφέσσου το 431. Η εξαιρετικά υψηλή στάθμη της ζωγραφικής και η χρησιμοποίηση του εικονογραφικού τύπου σε έργα μικροτεχνίας των ανακτόρων και ανακτορικά νομίσματα, δικαιολογούν την προέλευση του έργου από την Κωνσταντινούπολη, που ο πιθανόν απεστάλη από τον Ιουστινιανό ώς δώρο στη Μονή που ο ίδιος ανίδρυσε και προικοδότησε.

From the Fayum Portraits to Early Byzantine Icon Painting



ΚΩΔΙΚΑΣ DA VINCI
Ένα βιβλίο αντιχριστιανικό που έχει πουληθεί σε εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο και έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 30 γλώσσες, είναι ο «ΚΩΔΙΚΑΣ DA VINCI».


Στην πατρίδα μας μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε το 2004 και έχει μεγάλη διάδοση σ’ όλη την Ελλάδα και στην περιοχή μας.


Είναι ανησυχητικό φαινόμενο, βιβλία ή κινηματογραφικές ταινίες με περιεχόμενο αντιχριστιανικό, προκλητικό, βέβηλο και σατανικό, να βρίσκουν μεγάλη κυκλοφορία και να τα διαβάζουν ή να τα βλέπουν εκατομμύρια άνθρωποι, όπως π.χ. βιβλία και έργα του Χάρι Πότερ, Άρχοντας των Δακτυλιδιών, «ΚΩΔΙΚΑΣ DA VINCI», κ.α.


Τι λέει ο ΚΩΔΙΚΑΣ DA VINCI
Είναι ένα βιβλίο της «Νέας Εποχής» που προσπαθεί με το μανδύα του μυθιστορήματος να παραμορφώσει και να αμαυρώσει την αληθινή και ιστορική μορφή του Θεανθρώπου.
Ο συγγραφέας DAN BROWN αυθαίρετα, με τρόπο ανιστόρητο, αντιεπιστημονικό και βλάσφημο, παρουσιάζει θέσεις που προσβάλλουν το πρόσωπο του Κυρίου.
Και ενώ ο συγγραφέας στην αρχή του βιβλίου του λέει ότι τα γραφόμενα είναι «φανταστικό δημιούργημα», στη συνέχεια προσπαθεί να δώσει την εντύπωση ότι τα ιστορικά στοιχεία που αναφέρει στο έργο του είναι ακριβή, πράγμα που υποστηρίζει και στις συνεντεύξεις του.


Στην προσπάθεια να θίξει τη Θεότητα του Ιησού Χριστού, γράφει ότι ο Χριστός παντρεύτηκε τη Μαρία τη Μαγδαληνή και ότι απέκτησε μαζί της παιδιά.
Επίσης γράφει ότι η Καινή Διαθήκη (δηλ. το Ευαγγέλιο) που είναι το ιερότερο βιβλίο, είναι δημιούργημα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ο οποίος παρήγγειλε και χρηματοδότησε μια νέα βίβλο, από την οποία αφαίρεσε δήθεν τα απόκρυφα και τα εμπλούτισε με στοιχεία τα οποία παρουσίαζαν το Χριστό ως Θεό.
Προσβολή – βλασφημία στο πρόσωπο του Χριστού
Ο Χριστός, στη Θεότητα του οποίου θεμελιώνεται όλο το οικοδόμημα της Εκκλησίας μας, παρουσιάζεται στον «ΚΩΔΙΚΑΣ DA VINCI» ως θνητός.
Λέει ότι οι οπαδοί του τον πίστεψαν σαν προφήτη, ένα ισχυρό και σπουδαίο άνθρωπο, αλλά σαν θνητό (όχι Θεό).


Η θεώρηση του Ιησού ως Θεού, έγινε για πρώτη φορά από την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας, με προτροπή και επιβολή του Μεγάλου Κωνσταντίνου, σαν μέρος του πολιτικού σχεδιασμού του.
Θίγεται και το πρόσωπο του Μεγάλου Κωνσταντίνου, που είναι ένας μεγάλος Άγιος της Εκκλησίας μας. Είναι αυτός που σταμάτησε τους διωγμούς κατά των χριστιανών (διάταγμα περί ανεξιθρησκίας) και ίδρυσε τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, τη μεγάλη δόξα του Ελληνορθόδοξου πολιτισμού, με υπερχιλιετή λάμψη και παγκόσμια αίγλη.
Ο Μέγας αυτός άνδρας της Εκκλησίας και της ιστορίας, παρουσιάζεται σαν πολύ πονηρός και ικανός πολιτικός, που χρησιμοποίησε το χριστιανισμό, για να πετύχει τα σχέδια του. Επίσης ο «ΚΩΔΙΚΑΣ DA VINCI» λέει ότι η Καινή Διαθήκη είναι ένα σύνολο από ψευδείς μαρτυρίες και ότι στηρίζεται σε μυθεύματα και κατασκευασμένα στοιχεία, το βιβλίο που γράφτηκε με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος και είναι η αποκάλυψη του Θεού στον άνθρωπο.


Σατανικό συνοθύλευμα


Ο «ΚΩΔΙΚΑΣ DA VINCI» περιέχει ένα συνοθύλευμα θεωριών της «Νέας Εποχής» σατανικού περιεχομένου:
• Αποκρυφιστικές πρακτικές όπως π.χ. τις κάρτες Ταρώ και την αριθμολογία.
• Ταοϊστική θεωρία περί Γιν και Γιάνγκ.
• Νεοπαγανιστικές διδαχές σχετικά με το ιερό θηλυκό τη μεγάλη θεά τη Γουάινα κλπ.
• Υποστηρίζει ότι στο ναό του Σολομώντος ασκούνταν στα χρόνια της Παλαιάς Διαθήκης τελετουργικό σεξ, πράγμα που γίνεται σε σατανικές τελετές.



«Άγιο Δισκοπότηρο»


Όλο το έργο «ΚΩΔΙΚΑΣ DA VINCI» συσχετίζεται με το λεγόμενο «Άγιο Δισκοπότηρο», με ένα αποκρυφιστικού χαρακτήρα, μεσαιωνικό μύθευμα διαφόρων παραλλαγών σε πολλούς αποκρυφιστικούς χώρους μέχρι σήμερα.
Συνδέει τις θεωρίες του με τον πίνακα του Μυστικού Δείπνου του Ντα Βίντσι και υποστηρίζει ο DAN BROWN, ότι το «Άγιο Δισκοπότηρο» είναι η Μαρία η Μαγδαληνή όπου αισθητοποιεί το αγνοούμενο «ιερό θηλυκό» που ταυτίζεται με τη «θεά μητέρα», στοιχείο που συναντάται σε πολλές θρησκείες της «Νέας Εποχής».
Με τις θεωρίες αυτές προσβάλλεται και βλασφημείται το πρόσωπο του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού και τα μυστήρια της Εκκλησίας και ιδιαίτερα το μέγα μυστήριο της Θείας Κοινωνίας, που με το Άγιο Δισκοπότηρο μεταλαμβάνουμε το Αίμα και το Σώμα του Κυρίου.
Επίσης προσβάλλεται του πρόσωπο της μεγάλης Αγίας και Ισαποστόλου Μαρίας της Μαγδαληνής, που σαν μαρτύρια της Αγιότητας και της Χάρης που έχει, διατηρείται το χέρι της άφθαρτο (στην Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας του Αγίου Όρους), το οποίο ευωδιάζει και έχει τη θερμοκρασία του σώματος, σαν να είναι ζωντανό.


Η δύναμη της πίστης μας


Όλοι οι χριστιανοί και ιδιαίτερα οι Έλληνες γνωρίζουμε έμπρακτα πόση δύναμη και αλήθεια έχει η πίστη μας. Η Χάρις του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, της Παναγίας και των Αγίων μας, είναι καθημερινά αισθητή σε όλους μας και στον καθένα χωριστά, με πολλές θαυματουργικές ενέργειες, που έγιναν, γίνονται και θα γίνονται, για να βοηθήσουν τους πιστούς και καλοπροαίρετους να στηρίξουν την πίστη μας που πολεμείται διαρκώς, από ποικίλες θεωρίες και ρεύματα.
Ο διάβολος που μισεί το Θεό και τον άνθρωπο, πολεμά συνεχώς να απομακρύνει τους ανθρώπους από το Θεό και για να μπορεί να τους εξουσιάζει. Είναι πατέρας του ψεύδους, της απάτης, της υπερηφάνειας και όλων των κακών.
Και βιβλία, όπως ο «ΚΩΔΙΚΑΣ DA VINCI», η Σολομωνική, η Σατανική βίβλος, ο Χάρι Πότερ κλπ, είναι δικά του κατασκευάσματα, με σκοπό να θολώσει την ψυχή και το μυαλό των ανθρώπων, να σβήσει την πίστη στο Χριστό και την Εκκλησία του, να διώξει τη χάρη του Αγίου Βαπτίσματος από το χριστιανό και έτσι να κυριαρχήσει στη ζωή και στην ψυχή του.
Συμπέρασμα
Οι χριστιανοί έχουμε εκτός από το Ιερό Ευαγγέλιο χιλιάδες πνευματικά βιβλία με τη Σοφία και τη Θεία Χάρη, των Θεοφόρων Πατέρων και Αγίων μας.
Μελετώντας αυτά τα βιβλία φωτίζεται ο νους μας, γευόμαστε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, γαληνεύει η ψυχή μας και σε συνδυασμό με τη συμμετοχή μας στη Λειτουργική και στη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας, βρίσκουμε τη λύτρωση και την αιώνια σωτηρία μας.
Δεν έχουμε ανάγκη από τον κάθε DAN BROWN, με τις αρρωστημένες και βλάστημες φαντασιώσεις του να μολύνει τις ψυχές και τις καρδιές μας.
Ο χριστιανός τέτοιου είδους βιβλία, ούτε τα παίρνει στα χέρια του, διότι γίνεται συνένοχος των βλασφημιών που περιέχει και δίνει δικαιώματα στον εχθρό της ψυχής του.
Η Εκκλησία μας, που εκφράζει τη γνήσια Ορθόδοξη πίστη στον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό, καλεί όλους μας κοντά της, χωρίς να μας εκβιάζει. Σέβεται την ελευθερία μας, δεν μας επιβάλλεται, ούτε μας εκβιάζει, όπως κάνουν πολλές αιρέσεις και παραθρησκείες.




Όμως έχουμε υποχρέωση να ενημερώνουμε τους πιστούς, όπως όταν κάποια τροφή είναι μολυσμένη, πρέπει να ενημερωθούν οι καταναλωτές, να μη γίνουν θύματα με κίνδυνο τη ζωή τους.


Έτσι και εμείς ενημερώνουμε τους πιστούς, ότι τα βιβλία του «ΚΩΔΙΚΑ DA VINCI», είναι πνευματικά μολυσμένα και επικίνδυνα, διότι προκαλούν το θάνατο της ψυχής, εφόσον την απομακρύνουν από το Σωτήρα Χριστό και την Εκκλησία Του.


Πηγές: Μηνιαίο περιοδικό «Εφημέριος». Άρθρο του Πρεσβυτέρου Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου «ΚΩΔΙΚΑΣ DA VINCI», (επιβεβλημένες επισημάνσεις).
Αρχιμανδρίτης Παρθένιος
Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Οδηγητρίας

Σάββατο 19 Απριλίου 2008

ΑΠΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ




ΑΠΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ
(Λόγος Αγίου Νεκταρίου)

Για το σοβαρό θέμα της απόγνωσης και της αυτοκτονίας εκφώνησε μια ομιλία ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως στη Λαμία στις 20 Νοεμβρίου 1893 σαν Ιεροκήρυκας.

Και επειδή το κοινωνικό αυτό πρόβλημα έχει σήμερα ανησυχητικές διαστάσεις, ο φωτισμένος λόγος του Θεοφόρου πατρός της Εκκλησίας μας και συγχρόνου Αγίου είναι πολύ ωφέλιμος και επίκαιρος.




Η απόγνωση είναι φοβερό κακό και αγιάτρευτο πάθος που φθείρει την ψυχή του ανθρώπου. Καταστρέφει κάθε τι υγιές μέσα του, τον παραδίδει στην καταστροφή και τον ωθεί στo να θέσει τέρμα στη ζωή του.

Ο Απεγνωσμένος παρότι ζει είναι νεκρός, διότι έχασε το σύνδεσμο με τον κόσμο και κάθε ευχαρίστηση της ζωής. Νομίζει ότι ένας γρηγορότερος θάνατος από τον φυσικό θα τον απαλλάξει από τις θλίψεις και τις δυσκολίες της ζωής και καταλήγει στην αυτοκτονία.

Αιτία αυτοκτονίας

Η απόγνωση λοιπόν είναι η αιτία της αυτοκτονίας και όχι η φρενοπάθεια. Αυτός που αυτοκτονεί δεν είναι παράφρονας αλλά απεγνωσμένος. Ο φρενοπαθείς επιχειρεί και μετά τη διάσωσή του να θανατωθεί χωρίς να έχει προμελετήσει τον τρόπο που θα πεθάνει. Ουδέποτε διαλέγει όπλο ή μέσο αυτοκτονίας και οδηγείται ασυνείδητα στην πράξη του λόγω της φρενοπάθειάς του.

Ο παράφρονας δεν ζητά το θάνατο, αλλά ο θάνατος του είναι συνέπεια απονενοημένης πράξης.

Οι αυτοκτονούντες (αυτόχειρες) όμως που σώθηκαν θεραπεύτηκαν, δεν επιχείρησαν άλλη προσπάθεια αυτοκτονίας και μετανόησαν.
Οι αυτοκτονούντες λοιπόν δεν πάσχουν παθολογικά αλλά ηθικά. Η απόγνωση είναι ηθική παρεκτροπή. Αγνόησαν την ηθική θεραπεία και όταν τους κατέλαβε ο πανικός της απόγνωσης αυτοκτόνησαν. Άρα είναι υπεύθυνοι των πράξεων τους και έχουν μεγάλη αμαρτία, ασυγχώρητη (εφόσον δεν μπορούν να μετανοήσουν).
Δεν είναι σωστή η ιατρική διάγνωση, που χαρακτηρίζει όλους τους αυτοκτονούντας φρενοβλαβείς.

Αιτία απόγνωσης

Τα αίτια της απόγνωσης είναι πολλά. Το κύριο αίτιο είναι ηθική ασθένεια του πάσχοντος. Τους ηθικά ασθενείς μπορούμε να τους διαιρέσουμε σε τρεις κατηγορίες:

α) στους άθεους,

β) στους ολιγόπιστους και γ) σ’ αυτούς που κυριεύονται από τα συναισθήματά και τις αψικαρδίες τους.
α) Άθεοι: Αυτοί που ανήκουν στην πρώτη τάξη απολαμβάνουν τη ζωή τους σαν κάτι αγαθό, όσο δεν υπάρχουν δυσκολίες. Έχουν καθαρά υλιστικό φρόνημα, ζουν χωρίς θεό, γι’ αυτό με τις πρώτες δυσκολίες της ζωής ή την μεταβολή των όρων της οδηγούνται στην απόγνωση και την αυτοκτονία, χωρίς βέβαια αυτή να είναι αποτέλεσμα παραφροσύνης. Στην ίδια κατηγορία συγκαταλέγονται επίσης όσοι είναι πλήρως παραδομένοι στις ηδονές και τα αγαθά αυτού του κόσμου. Η φιλοσοφία της ζωής τους μοιάζει με εκείνη των Επικουρείων. Στο τέλος όμως καταλήγουν μετά από μια κλιμακωτή πορεία στην αυτοχειρία, αφού οι συνεχείς απολαύσεις αυτού του κόσμου φέρνουν τον κορεσμό, ο κορεσμός την αηδία, η αηδία την αποστροφή, η αποστροφή την ανία, η ανία την στενοχώρια, η στενοχώρια το άλγος και το άλγος τους οδηγεί στην απόγνωση, οπότε θέτουν τέρμα στη ζωή τους. Μια ομάδα ανθρώπων στην ίδια κατηγορία, κατεχόμενοι και αυτοί από υλιστικό φρόνημα, είναι και όσοι απατηλά επιδιώκουν ν’ αποκτήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα αγαθά, θεωρώντας τα σαν τα μέσα ευδαιμονίας τους. Αγνόησαν την αληθινή και πραγματική ευδαιμονία, τον Θεό, λάτρευσαν ασταθή και ρευστά στοιχεία, απέτυχαν και απογοητεύθηκαν.
β) Ολιγόπιστοι: Στη δεύτερη τάξη ανήκουν οι άνθρωποι εκείνοι που αρχικά ζουν σύμφωνα με τους θεϊκούς και ανθρώπινους νόμους, αλλά με τις πρώτες σημαντικές δυσκολίες της ζωής χάνουν το θάρρος τους και την ελπίδα τους, δηλαδή τον Θεό. Όσοι λοιπόν χάνουν το θάρρος τους στερούνται της καρτερίας, της αυταπάρνησης και της θυσίας στο πεδίο της μάχης, το οποίο στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι άλλο παρά η ίδια η ζωή με τις δυσκολίες της.
Όσοι δεν ελπίζουν στον Θεό γίνονται θρασείς, γιατί το θράσος είναι παρωδία του θάρρους. Καταλήγουν μάλιστα στη δειλία και την μικροψυχία. Ο Άγιος Νεκτάριος παρομοιάζει όλους αυτούς με τους ριψάσπιδες των μαχών των πολέμων και τους χαρακτηρίζει άνανδρους. Η αυτοχειρία δηλαδή δεν είναι πράξη γενναιότητας, αλλά δειλίας και θράσους. Στερείται ηθικού σθένους, αφού οι αυτόχειρες δεν υπολογίζουν τίποτα και κανέναν καταλήγοντας στην απονενοημένη ενέργειά τους. Η τάξη επίσης αυτή των αυτοχείρων δεν έχει τα στοιχεία των παραφρόνων. Πρόκειται για ηθικά αρρώστους, οι οποίοι θα θεραπεύονταν, αν ζητούσαν βοήθεια από το Θεό. Είναι Χριστιανοί κατ’ όνομα και όχι κατ’ ουσία, αφού αγνοούν τη χάρη του Ιησού Χριστού που επισκιάζει όλους τους πιστούς, την απάθεια και την καρτερία που θα πρέπει να δείχνει ο Χριστιανός για τις δυσκολίες αυτής της ζωής. Τελικά όλοι όσοι ανήκουν σ’ αυτή την τάξη, ενώ ξεκινούν με μια επιφανειακή πίστη καταλήγουν στην απιστία με συνέπεια την απόγνωση.

γ) Συναισθηματικά άρρωστοι: Στην τρίτη κατηγορία τέλος κατατάσσονται όσοι αυτοκτονούν απογοητευμένοι από τον ανθρώπινο έρωτα, είτε αγνό (όπως είναι ο νεανικός έρωτας), είτε παράνομο και βδελυρό.
Η ερωτική απογοήτευση των νεαρών σε ηλικία ατόμων επέρχεται εξαιτίας της θλίψης για την απώλεια του ερωτικού ινδάλματός τους. Τούτο φέρει την δυστυχία και η απειρία γύρω από τα θέματα της ζωής δίνει τεράστιες διαστάσεις στο γεγονός, το οποίο για τους απογοητευμένους νέους θεωρείται μέγιστο κακό. Πρόκειται όμως για μια οικτρή πλάνη, άγνοια για την μέλλουσα ζωή, έλλειψη θρησκευτικής αγωγής και χριστιανικού πνεύματος. Υπεύθυνοι στην περίπτωση αυτή δεν είναι τόσο οι νέοι όσο οι γονείς τους, οι οποίοι δεν φρόντισαν να ανατραφούν σωστά τα παιδιά τους. Στην κρίσιμη μάλιστα στιγμή που τα παιδιά τους χρειάστηκαν τη φροντίδα και την συμβουλή τους εκείνοι έδειξαν αμέλεια ή τα προέτρεπαν σε μια σχέση ολέθρια. Η δεύτερη ομάδα αυτής της κατηγορίας (μοιχοί κ.α.) έχει ως αίτιο την ηθική διαφθορά. Θεωρούνται παραβάτες των εντολών του Θεού, καταστρέφουν την οικογένειά τους και την ιερότητα του γάμου, πριν οδηγηθούν στην αυτοχειρία. Στην ίδια κατηγορία τοποθετούνται και όσοι αυτοκτονούν επειδή θίγηκε το φιλότιμό τους και όσοι δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν δύσκολες ή δυσάρεστες στιγμές που τους παρουσιάστηκαν στη ζωή τους απρόοπτα. Κοινή αιτία είναι η έλλειψη χριστιανικής αγωγής και χριστιανικής ζωής, με συνέπεια το ηθικό κατρακύλισμα, την κακή χρήση ελευθερίας και το ξενικό πιθηκισμό. Εάν είχαν χριστιανική αγωγή δεν θα αυτοκτονούσαν, αλλά θα μετανοούσαν και θα διόρθωναν τη ζωή τους.

Αντιμετώπιση των αυτοκτονούντων από την Εκκλησία

Σήμερα το θέμα της κηδείας των αυτοχείρων θεωρείται επίκαιρο, αφού υπάρχουν περιπτώσεις όπου ιερείς αρνούνται να τους κηδεύσουν, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένταση μεταξύ συγγενών του αυτόχειρος και της Εκκλησίας. Τις περισσότερες φορές βέβαια κατ’ οικονομίαν, κηδεύονται οι αυτόχειρες.

Ποιο από τα δύο όμως πρέπει να συμβαίνει;

Ο Άγιος Νεκτάριος, ακολουθώντας την σταθερή παράδοση της Εκκλησίας, απαγορεύει την κήδευση των αυτοκτονούντων, προβάλλοντας δυο σοβαρά επιχειρήματα. Εν πρώτοις το ότι δεν έχει εντολή σχετική, αντίθετα μάλιστα υπάρχουν απαγορεύσεις για την κήδευση. Δεν υπάρχει επίσης ειδική ακολουθία για τους αυτοκτονούντες. Σε σχέση μάλιστα με την ακολουθία παρατηρεί ορθώς ότι, όταν διαβάζεται στους αυτόχειρες η συνήθης ακολουθία, τότε η Εκκλησία αμαρτάνει, γιατί ψεύδεται προς τον Θεό ενώπιον του λαού και μάλιστα μέσα στον ιερό ναό.
Ψεύδεται, διότι η ακολουθία προϋποθέτει ότι ο νεκρός ήταν πιστός άνθρωπος και δούλος του Θεού και ότι ο Θεός «μετέστησε τον δούλον του» στην άλλη ζωή και τον εκάλεσε. Τίποτε όμως από αυτά δεν είναι αληθές, ούτε πιστός, ούτε δούλος του Θεού είναι όποιος αυτοκτονεί, διότι η πράξη της αυτοκτονίας αποδεικνύει απιστία και απειθεία στο θέλημα του Θεού. Επίσης δεν μετέστησε, ούτε εκάλεσε ο Θεός τον αυτόχειρα, αλλά ο ίδιος έθεσε τέρμα στη ζωή του, της οποίας εξουσιαστής είναι μόνο ο Θεός που την έδωσε. Η Εκκλησία έχει εντολή να κηδεύει τους αποθνησκόντας εν Κυρίω και γι’ αυτούς μόνο έχει τη νεκρώσιμη ακολουθία, που είναι σύμφωνη με τη ζωή και τη πίστη του κηδευομένου.



Όσοι πιστεύουν, παρατηρεί ο Άγιος Νεκτάριος, ότι οφείλει η Εκκλησία να μην είναι τόσο σκληρή και αυστηρή απέναντι στους ζώντας συγγενείς, αλλά να τους δίδει παρηγοριά και ανακούφιση με το να κηδεύει τους αυτόχειρες, αυτοί μάλλον αγνοούν τους σοβαρούς λόγους της άρνησης της Εκκλησίας, παρότι η Εκκλησία έχει πάντοτε αγάπη και παρηγοριά και θλίβεται για το κακό που συνέβη σε ένα από τα παιδιά της. Το κακό αυτό είναι που τη δεσμεύει και την εμποδίζει από κάθε ενέργεια.

Η στάση αυτή της Εκκλησίας δεν είναι εκδικητική και κολαστική, αλλά φιλάνθρωπη και θεραπευτική για τον νεκρό και τους ζώντας συγγενείς.

Και αυτό πρέπει να εξηγήσει η Εκκλησία στην ποιμαντική της φροντίδα για όλους.


Με το να γίνεται κηδεία στον αυτοκτονούντα επιβαρύνεται η ψυχή του νεκρού και των ζώντων συγγενών, διότι βεβηλώνεται ο ιερός χώρος της Εκκλησίας με τα ψεύδη που λέγονται ενώπιον του Θεού («Μετά πνευμάτων δικαίων τετελειωμένων», «Μακάριοι οι άμωμοι εν οδώ, οι πορευόμενοι εν νόμω Κυρίου» κ.λπ.).

Συμπεράσματα

Η αυτοκτονία είναι μια αποτρόπαια πράξη και καταδικάζεται από την Εκκλησία και την κοινωνία. Είναι πράξη στην οποία οδηγεί η ηθική κατάπτωση και η απόγνωση και είναι πράξη δειλίας, ανανδρίας και αρρωστημένου εγωισμού.

Η Εκκλησία σύμφωνα με τις υψηλές αρχές του Ευαγγελίου δεν επιτρέπεται να κηδεύει τους αυτόχειρες.

Και οι συγγενείς του δεν πρέπει να ζητούν με απάτη (ιατρικό πιστοποιητικό ότι ο αυτόχειρας ήταν φρενοβλαβής - ψυχοπαθής) να γίνει κηδεία και μνημόσυνα. Και φυσικά και οι γιατροί δεν πρέπει να γίνονται συνεργοί στην απάτη αυτή, διότι έτσι γίνονται όλοι συνένοχοι στην αύξηση του κακού.

Η Εκκλησία με την αυστηρή στάση της απέναντι στον αυτόχειρα, την οποία πρέπει να κατανοούν και να αποδέχονται οι συγγενείς του νεκρού, στιγματίζει την πράξη και αποτρέπει άλλους που πιθανόν ωθούνται στην πράξη αυτή, σαν προληπτικό φάρμακο. Αλλά κυρίως προστατεύει την ιερότητα των μυστηρίων της και του ιερού χώρου του Ναού από τη βεβήλωση που επιβαρύνει την ψυχή του νεκρού και των ζώντων συγγενών και ιερέων.

Η ριζική θεραπεία του κακού θα έλθει με τη χριστιανική αγωγή και την πνευματική ζωή στα πλαίσια της διδασκαλίας του Ευαγγελίου. Η συμμετοχή μας στη Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας και ο πνευματικός αγώνας μας είναι η καλύτερη θεραπεία της ηθικής διαφθοράς και της απόγνωσης που οδηγούν στη αποτρόπαια πράξη της αυτοκτονίας.


Πηγές:
1) Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως, Περί αληθούς και ψευδούς μορφώσεως, Γραφή περί αυτοκτονίας, Εκδόσεις Ν. Παναγόπουλος, Αθήνα 1989.
2) Κ. Σταυριανός : «Απόγνωση και Αυτοκτονία» θέσεις και απόψεις του Αγίου Νεκταρίου, Περιοδικό Θεοδρομία, Τεύχος 5, έτος 2000.
Αρχιμανδρίτης Παρθένιος Ηγούμενος Ι. Μ. ΟΔΗΓΗΤΡΙΑΣ